اقبال پاک طینت

محیط زیست همانطوری که از اسم آن پیداست، محیط زندگی موجودات زنده و به ویژه ما انسان های روی کره زمین می باشد. این نعمت خدا دادی که ظرفیت محدودی دارد، هر چقدر که به گذشته ها برمی گردیم، سالم تر، پاکیزه تر، زیباتر و دوست داشتنی تر بود. اما با روند رشد شهرنشینی و صنعتی شدن جوامع، حفظ مواهب آن مورد بی توجهی و بی مهری قرار گرفته است. این بی توجهی ها، سهل انگاری ها و نامهربانی ها با اشکال گوناگونی خودنمایی کرده است. قطع درختان سرسبز، انهدام بوته زارها و چمن زارها، خشکانیدن چشمه سارها، کثیف نمودن آب رودخانه ها و آلوده نمودن هوای پاک تنفسی، نمونه هایی از این بی رحمی ها نسبت به طبیت و محیط زیست می باشد. در این راستا باید گفت که بشر با دست خود زیبایی ها و شادابی های طبیعت را کاهش و یا نابود می سازد، عرصه زندگی را بر خود، بر همنوعان خود و بر موجودات زنده بی گناه، تنگ و دشوار می سازد، آگاهانه و یا ناآگاهانه موجب بروز بسیاری از بیماری های جسمی و روحی می گردد که سالیانه هزینه های سرسام آوری را بردوش جامعه تحمیل می نماید.