فروغ بصیرت فرد - دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
روشنک خدابخش پیرکلانی - دانشیار گروه روان شناسی دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی دانشگاه الزهرا، تهران، ایران

پژوهش حاضر با هدف بررسی کیفی عوامل اثرگذار بر سازگاری پساز طلاق، در مردان با تجربه زیسته ی طلاق انجام شده است. جامعه آماریپژوهش شامل مردانی است که بیش از دو سال از تجربه طلاق رسمی آنها سپری شده است. نمونه گیری به صورت هدفمند تا حد اشباعنظری) ۱۵ مرد با تجربه طلاق( ادامه یافته است. با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته، اطلاعات مربوط به افراد نمونه جمع آوری شده و پس ازبررسی و تحلیل محتوای مصاحبه و کدگذاری نهایی دو شاخص اصلی استخراج شده است. این بررسی شامل عوامل درونی و بیرونی اثرگذاربر سازگاری با شرایط پساز طلاق میباشد. نتایج نشان داده است عوامل درونی، شامل: برخورداری از ویژگیهای شخصیتی موثر بر سازگاری،آگاهی از ارزشمندی خود، بهره مندی از روحیه تلاشگری و صبر در رسیدن به اهداف و آرمانها، نگرش مثبت، حل مناسب گذشته نامطلوبو تمرکز بر ایجاد شرایط مساعد حال و آینده مطلوب، انجام فعالیتهای مورد علاقه، اعتقاد و برخورداری از باورهای معنوی در زمینه حمایتموجود برتر، تکیه بر توانمندیهای خود و تلاش در راستای بهبود شرایط مالی و بی نیازی روانی و نیز بهره مندی از مهارتهای زندگیمیباشند. عوامل بیرونی موثر بر سازگاری پساز طلاق، شامل وجود فرزندان و اعلام رضایتمندی از این حضور، استفاده خردمندانه از منابعحمایتی و نیز منابع حمایتی سازمانی می باشد.

پدیدار شناسی ، طلاق ، سازگاری پس از طلاق، مردان