ارزیابی تاب آوری بافت فرسوده شهری (بافت فرسوده شهرستان گلپایگان)

گسترش فضایی بی رویه و بدون برنامه شهرهای بزرگ و متوسط کشور در چند دهه گذشته ، باعث شکل گیری بافت های جدید شهری در مجاورت شهرها و جابجایی ساکنان و کاربری های شهری به نواحی جدید گردیده است . در نتیجه این جابجایی ، به تدریج بافت های قدیمی شهرها کارکرد و حیات اجتماعی - اقتصادی خود را از دست داده بافت اند و این کارکرده ها با از دست دادن حیات شهری خود، به سمت رکود و فرسودگی گرایش پیدا اند. منطقه ۲شهرداری گلپایگان که به عنوان منطقه مورد مطالعه این تحقیق انتخاب شده است ، از قاعده فوق مستثنی نبوده و در زمره بافت می های فرسوده کشور محسوب گردد . هدف اصلی و کلی این تحقیق ، شناخت ویژگی های اقتصادی و اجتماعی ساکنان بافت فرسوده شهر گلپایگان و همچنین شناخت وضعیت کالبدی بافت است . با توجه به تجزیه و تحلیل داده ها نتایج تحقیق نشانگر آن است که کمبود امکانات، خدمات شهری و تاسیسات زیربنایی سبب مهاجرت ساکنان بومی مناطق دیگر شهر شده و باعث منفی شدن نرخ رشد جمعیت بافت ، طی سال های اخیر شده است و از طرف دیگر به خاطر وضعیت اجتماعی - اقتصادی ساکنان بافت ، سبب شده تا روند بهسازی و نوسازی درون بافت کند شود، که این عوامل سبب فرسوده شدن و تخریب بیشتر بافت شده است .

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، بافت فرسوده ، اقتصادی ، گلپایگان