مهرداد فرهادی منش - گروه مهندسی شیمی، مرکز تحقیقات علوم و فناوری غشا، واحد گچساران، دانشگاه آزاد اسلامی، گچساران، ایران
امیر منصوری زاده - گروه مهندسی شیمی، مرکز تحقیقات علوم و فناوری غشا، واحد گچساران، دانشگاه آزاد اسلامی، گچساران، ایران
بیژن هنرور - گروه مهندسی شیمی، واحد مرودشت ، دانشگاه آزاد اسلامی ، مرودشت ، ایران

در این تحقیق، غشاهای توسعه یافته الیاف توخالی پلی سولفون (PSF) به روش جداسازی فازی ساخته شده­اند. از افزودنی­های غیرحلال پلی اتیلن گلایکول (PEG) و پلی وینیل پیرولیدن (PVP) جهت افزایش تخلخل غشاها در محلول پلیمری استفاده شده است. غشاهای ریز متخلخل در ماژول­های تماس دهنده غشایی گاز-مایع قرار گرفتند و برای نمزدایی جریان گاز نیتروژن از تری اتیلن گلایکول(TEG) استفاده شده است. غشاها با بررسی تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی(SEM)، تست های تراوایی نیتروژن، درجه تخلخل کلی، فشار مرطوب شدن و فشار تخریب مشخصه­یابی شدند. تصاویر SEMنشان داد که غشاهای تولید شده با افزودنی های PVP و PEG دارای ساختاری بسیار متخلخل با حفره­های بند انگشتی بیشتر و نازک­تر در مقایسه با غشای ساده می­باشند. نتایج تست تراوایی نیتروژن نشان داد متوسط اندازه حفره تقریبا ۱۱۲ نانومتر و تراوایی کلی GPU ۱۶۹۰۰ برای غشای توسعه یافته با PVP بدست آمده است. غشای توسعه یافته با PVP دارای درجه تخلخل کلی تقریبی ۷۶% می­باشد. غشاهای تولید شده با افزودنی­ها به دلیل تشکیل ساختاری با حفره های بند انگشتی نازک­تر و لایه اسفنجی ضخیم­تر دارای فشار تخریب بالاتری نسبت به غشای ساده می­باشند. نتایج تست جذب رطوبت نشان داد، در شدت جریان مایع ml/min۲۵۰، غشای توسعه یافته با PVP دارای بیشترین میزان شار جذب رطوبت (m۳/m۲ s ۷-۱۰× ۶/۶) می باشد که تقریبا ۱۰% بیشتر از شار غشای ساده و ۵/۶% بیشتر از شار جذب غشای تولید شده باPEGمی­باشد.

غشا الیاف توخالی پلی سولفون, افزودنی غیرحلال, نمزدایی, تماس دهنده غشایی گاز-مایع