سید دانا علی زاده - دانشجو دکترا جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه خوارزمی
مریم بیرانوندزاده - پژوهشگر جهاد دانشگاهی واحد لرستان
ابراهیم رستم گورانی - دانشجو دکترا جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور تهران

گردشگری شهری یکی از مهمترین الگوهای فضائی گردشگری را شکل می دهد بطوری که امروزه یکی از مهمترین کاربری شهرها، ارائه خدمات گردشگری نوین است. در دوره مدرن مهمترین فضایی که مورد دیدار و اقامت گردشگران قرار می گیرد فضاهای شهری هستند که از دیر باز جذاب ترین فضاها را تشکیل می دادند، این قضیه خود معمول این است که شهرها پیشرفته ترین و کاملترین قرارگاه های انسانی را تشکیل میدهند و در بردانده مراکز مهم اقتصادی، علمی، تفریحی، پزشکی و ... هستند و افزون بر این از جاذبه های طبیعی نیز بهره مندند. استراتژی توسعه گردشگری (TDS) به عنوان وسیله برای رشد گردشگری به منظور توسعه استراتژی گردشگری برای آینده و به خصوص شناسایی محدودیت های که نیاز به راه کار دارند، عبارت است از: تهیه چشم انداز بلند مدت یک منطقه (ناحیه) که بر اساس آن برنامه اقدام کوتاه مدت تهیه می شود. این استراتژی اتخاذ رویکرد تجزیه و تحلیل جامع است که همه عناصر لازم برای توسعه و بهبود وضعیت گردشگری را دارا می باشد. یافته های این مقاله که بر اساس روش تحقیقی توصیفی - تحلیلی (با تاکید بر تحلیلی ثانویه) تهیه شده، بیانگر آن است که: جابجایی مدیریت های شهری و سلیقه اب عمل کردن شهری در برنامه ریزی و توسعه گردشگری شهری، مهمترین عامل ضعف گردشگری در شهر های کشور تاکید بر شهرهای مرزی می باشد، که با تهیه طرح TDS می توان این مشکل را حل و برنامه توسعه گردشگری در بلند مدت تهیه کرد و مدیران شهری را موظف به انجام و اجرای آن کرد، بطوری که با تغییر و جابجائی مدیریت استراتژی گردشگری شهر تغییر پیدا نکند.

گردشگری ، گردشگری شهری ، مدیریت، استراتژی