مریم عباس والی - استادیار گروه بهداشت و کنترل کیفی مواد غذایی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهرکرد
افشین رعنایی - دانشجوی کارشناسی ارشد بهداشت و کنترل کیفی مواد غذایی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهرکرد

تدوین سیاست های غذایی یکی از پیش شرط های تأمین امنیت غذایی است. امنیت غذایی به عنوان دسترسی مستمر تمام افراد یک جامعه در تمام اوقات به غذایی کافی به منظور یک زندگی سالم و فعال می باشد. یکی از مشکلات اساسی موجود ناهماهنگی میان بخش تولید غذا، بازاریابی، تقاضا و مصرف مواد غذایی و همچنین عدم برنامه ریزی و سیاست گذاری در بخش غذا است. مهمترین راهبرد در سیاست های غذایی یک کشور، بهبود تولید و عرضه مواد غذایی به شمار می آید. برنامه ریزی برای توسعه غذا از دو دیدگاه مطرح است: هم به عنوان کالایی اقتصادی و هم ماده ای مغذی و تأمین کننده سلامت جامعه، در واقع غذا به عنوان یکی از محورهای اصلی توسعه اقتصادی نقش بنیادین در تأمین استقلال کشور و سلامت جامعه دارد. نبود دسترسی کافی به مواد غذایی در گروهی از طبقات جامعه در حالی به عنوان یک واقعیت مطرح است که برخی اقشار دیگر در مورد همان مواد دارای مازاد مصرف هستند. نکته ی قابل توجه این است که ضایعات غذایی باعث اتلاف منابع آب و خاک و هدر رفتن نهادهای تولید و ارز مصرفی می شود. تجربه های جهانی نشان داده است که با ایجاد آگاهی های تغذیه ای و بهداشتی در جامعه و آشنا کردن طبقه مرفه با تأثیر خطرات ناشی از زیاده روی در مصرف بر سلامتی، مسلماً سیر نزولی مصرف در این طبقه را تسریع خواهد کرد. تصمیمات مرتبط با تولید غذای با کیفیت باید با آگاهی از نیازهای تغذیه ای جامعه و درک پیامدهای تغذیه ای ناشی از آن اتخاذ گردد.

اصلاح الگوی مصرف، مدیریت غذا، تغذیه جامعه