محمدتقی قراچورلو - کارشناس ارشد حقوق بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان، دامغان،
محمدعلی کلیوری - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان، دامغان، ایران

دیوان بین الملل دادگستری در طول بیش از شش دهه فعالیت قضایی خویش، همواره تلاش کرده به عنوان رکن اصلی و قضایی سازمان ملل متحد به واقع در مقام دادگاهی جهانی، رویه ای منسجم و هدفمند در قبال اصل ممنوعیت توسل به زور و دفاع مشروع را در پیش گیرد. علاوه بر آنپیچیدگی ذاتی حقوق جنگ بطور مثال تفسیر اصول ضرورت و تناسب نیز از موارد قابل بحث می باشد. هرگاه دیوان صلاحیت خود را در رسیدگی بهاختلافی بین المللی یا صدور نظریه ای مشورتی احراز نموده است در صورت مطرح بودن موضوع توسل به زور و دفاع مشروع ، براساس موازین حقوقبین الملل به ترسیم مواضع و تعیین محتوای آن اصل و استثنای وارد بر آن مبادرت کرده است، مواضعی ای که محیط آن نسبتاً مشخص بوده و بدون تبعیت از اصل موازنه قدرت و نابرابری واقعی دولتها، در راستای تحکیم نظام حقوقی حاکم بر جامعه بین المللی ترسیم شده است . نگارند در این مقاله در صدد آن است که با رجوع به آراء ترافعی و مشورتی دیوان بین المللی دادگستری در ضمینه دفاع مشروع به بررسی آراء دیوان پرداخته تا به کمک تحلیل آن پاسخی بر نقش دیوان بین المللی دادگستری در توسعه اصل عدم توسل به زور و دفاع مشروع بیابد

دفاع مشروع ، سازمان ملل، دیوان بین المللی دادگستری ،آراء دیوان ،صلح و امنیت