شیلا خازنی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی
پریسا علیمحمدی - دکترای معماری، (استادیار) عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

انسان در طول تاریخ سعی در شناسایی و ارزیابی محیط خود داشته است. و براساس همین معیار تلاش نمودهبه نحوی با دنیای طبیعی و محیط خود ارتباط صحیح و مناسبی پیدا کند. اما به راستی محیط و دنیای طبیعیچیست و رابطه آن با انسان چگونه است؟ آیا انسان ماهیتی جداگانه از دنیای اطراف محیط است. محیط همهچیز است. که طبیعت، فرهنگ و انسانها که در سامانهای با ارتباطات متداخل قرار گرفته اند و در نتیجه یکرویکرد کل گرایانه، تمام اجزای متشکل فرآیندها و انسان و فعالیت های انسانی و محیط اطراف یکی شده و یککل را با اجزای داخلی مرتبط با یکدیگر به وجود می آورند. انسان بخشی از محیط اطراف بوده و به کمک ادراکو از طریق رفتار و واکنش با دنیای اطراف تبادل اطلاعات می کند. بر این اساس، شیوه ی شیء گونه نگرش بهمحیط که باید آن را دام کرد و یا شکست داد، جای خود را به حرکق همگام با محیط، همراه با فروتنی واحترام میدهد. بدون شک، طبیعت مرجع اصلی تمامی دست ساخته های مفید انسان است، معماری نیز اینقاعده مستثنی نیست و به جرأت می توان گفت: هیچ اثر معماری نیست که بی ارتباط با طبیعت باشد. پایداریبی هیچ واسطه ای همان مسیری است که معماری بایستی در آینده نزدیک به آن دسترسی پیدا کند. این نوعمعماری باید تداعی کنند. احساس انسانها نسبت به طبیعت باشد.

معماری، طبیعت، محیط، انسان