اکرم السادات خیرالسادات - دانشجوی دوره دکتری معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان
محمد مسعود - استادیار،دانشگاه هنر اصفهان، گروه شهرسازی، دانشگاه اصفهان
سیده مرضیه طباییان - استادیار، گروه معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان

در سال های اخیر، علیرغم رشد بی رویه معماری مدرن و به تبع آن زندگی آپارتمان نشینی در شهرها، شاهد ظهور فضاهایی کسل، خسته کننده، مرده و در عین حال یکنواخت و هم شکل هستیم. خانه هایی مدول وار و مکعبی شکل که تنها تفاوت آنها در نوع و نهایتا نحوه به کارگیری مصالح خلاصه می شود. فضاهایی بی روح و بی کیفیت که به تبع ماهیت خاص خود نوعی زندگی از پیش تعیین شده را که از دستاوردهای معماری و تفکر مدرن است را به ساکنانش دیکته می کند. مکانی که تنها برای خوردن و خوابیدن چند ساعته طراحی شده و به لحاظ کالبدی اجازه به فعلیت رسیدن مفاهیمی چون انعطاف پذیری هویت مندی، احساس تعلق و خاطره پذیری را به ساکنانش نمی دهد. در این تحقیق نگارنده در صدد است یا بررسی موارد مذکورمیزان ونوع شکل گیری خاطره در کودکان امروز و دیروز را در یک مصداق موردی مربوط به دوره معماری قاجار(خانه لاری ها) بررسی و تحلیل نماید. لازم به ذکر است برای رسیدن به نتیجه دقیق تر و کامل تر از روش تحقیق توصیفی استفاده شده است. هرچند استفاده ازمنابع مکتوب کتابخانه ای برای حصول اطمینان و ارائه راهکارهای اساسی و کاربردی نیز در نظر گرفته شده است تا بتواند در نهایت با استفاده از روش ترکیبی به جمع بندی مناسب و قابل قبول برسد.

انعطاف پذیری،خاطره،کودک،کیفیت بخشی،هویت