سحر دریابیگی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته معماری ، دانشگاه آزاد واحد سیرجان
هادی ویسی - استادیار، عضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور سیرجان

بافت های فرسوده، محدوده های آسیب پذیر شهر، در برابر مخاطرات (به ویژه زلزله) است که نیازمند برنامه ریزی ومداخله هماهنگ برای سامان یابی است. مشخصه این بافت ها، در وهله نخست ناپایداری و سپس نفوذناپذیری وریزدانگی و سرانجام مجموعه ای از سایر نارسایی های کالبدی، عملکردی، حرکتی، زیست محیطی، اجتماعی- اقتصادی و مدیریتی است. در این پژوهش سعی بر آن است که به بررسی نوسازی بافت های فرسوده در گذر زمان پرداخته شود.در مورد استفاده های درست و نادرست از بافت تاریخی شهرها و سرنوشت محلات تاریخی در دوران معاصر فقط بایدعنوان کرد که به نحوه استفاده ما از آنها بستگی دارد و با نگرش تغییر کاربری بافت های فرسوده و بناهای تاریخی مستقردر آن بافت ها ، می توان در جهت توسعه پایدار شهری اقدام کرد ولی متاسفانه مبادرت به ساخت دکه هایی در حریماین اثر تاریخی به صورت نامناسب و ناموزون نموده است که هیچ سنخیتی با این اثر باستانی نداشته و در شان این بنایتاریخی نیست.

بافت های فرسوده، نوسازی، مکان شهری