حسن دبیری اصفهانی - مرکز تحقیقات پلیمر ایران
اعظم رحیمی - مرکز تحقیقات پلیمر ایران
سلوی فرهنگ زاده - مرکز تحقیقات پلیمر ایران
نوشین سجادی - مرکز تحقیقات پلیمر ایران

رزینهای پلی کربنات با مشخصه اتصالهای (فرمول در متن اصلی مقاله) در مقیاس تجاری در سال 1960 تولید و عرضه شدند. این مواد به دلیل چغرمگی در قطعات قالبگیری شده در شمار گرمانرمهای مهندسی به حساب می آیند. رشد فزاینده مصرف پلی کربنات ها در جهان به دلیل مزایای بی شمار از جمله پایداری ابعادی، مقاومت در برابر ضربه و شعله و شفافیت آنها است. کاربرد این رزین ها روز به روز گسترده تر می شود و پژوهش های وسیعی در جهت بهبود خواص این ترکیبات در حال انجام است. مهم ترین کاربرد این مواد در ساخت شیشه های نشکن، کالاهای مصرفی و خانگی مانند بطری های چندبار مصرف و ظرفشوییها، وسایل الکتریکی مانند جعبه تقسیم برق، تجهیزات عکاسی نوری، وسایل ورزشی، ساختمان، وسایل پزشکی مانند دستگاه دیالیز و بسته بندی، سیستم های ذخیره داده های نوری لیزر، ارتباطات و فیلمهاست. امروزه پلی کربناتها به سه روش استری کردن تبادلی، فسژن دار کردن محلول و فسژن دار کردن سطح مشترک تولید می شوند و در این زمینه شرکت های تولیدکننده طراحی های مختلف را برای واحدهای صنعتی خود ارایه کرده اند. این طراحی ها بر مبنای شرایط اقتصادی و صنعتی، ظرفیت و نوع پلی کربنات تولیدی متفاوت اند. پژوهش هایی نیز در زمینه تولید بدون فسژن انجام گرفته که به مرحله بهره برداری صنعتی نرسیده است. با توجه به مصرف روزافزون پلی کربناتها در ایران و وارداتی بودن آن، پژوهش درباره روش های ساخت این رزینها در جهان و انتخاب روشی مناسب با توجه به شرایط صنعتی و اقتصادی کشور آغاز شد تا پس از تولید آزمایشگاهی و به دست آوردن داده های لازم کار با طراحی و ساخت یک واحد بین صنعتی ادامه پیدا کند. هم اکنون روش مورد نظر پس از بررسی های کامل انتخاب شده و تولید آزمایشگاهی بیس فتول A، یکی از مواد اولیه عمده پلی کربنات، آغاز شده است.

پلی کربنات، بیس فنولA، روشهای سنتز، استری کردن تبادلی، فژن دار کردن