شهریار محمدکریمی - عضو انجمن علمی مهندسی و مدیریت ساخت دانشگاه آزاد اسلا
سید مجتبی حسینعلی پور - عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی تهران، دانشکده معماری و شهرسازی، گر

در قرار دادهای ساخت، پیمانکار می بایست تعهدات خود را در مدت معینی به پایان برساند و تاخیر در انجام کارها قطعا ادعای کارفرما برای جبران خسارت را به همراه خواهد داشت. از اینرو زمان ایفای تعهد، اهمیت زیادی در این نوع قراردادها دارد. مبرا شدن پیمانکار از پرداخت جبران خسارت ناشی از تاخیر، بستگی به ماده های تمدید زمان تصریح شده در قرارداد دارد. این ماده ها با انتقال ریسک تاخیر به کارفرمای مسئولیت و تعهدات پیمانکار را محدود می سازند. شرایط عمومی پیمان ایران از جمله قراردادهایی است که در آن اجرای موضوع پیمان، در مدت معین از اهمیت خاصی برخوردار است. در شرایط عمومی پیمان ایران تمدید زمان قرارداد پیش بینی شده است اما ماده های مربوط به تمدید زمان دارای ابهامات و کاستی هایی می باشد. در این مقاله به منظور بیان این ابهامات و کاستی ها، شرایط عمومی پیمان ایران با شرایط قراردادهای بین المللی JCT98، ویرایش هفتم ICE و فیدبک 2006 از منظر رویدادهایی که منتج به تمدید زمان می شوند و همچنین فرآیند طرح ادعای تمدید زمان از سوی پیمانکار و تصمیم گیری در مورد آن، مقایسه می شود.

تاخیر، ادعا، تمدید زمان