اخلاق و نقش آن در پایداری معماری گذشته ایران

معماری گذشته و سنتی ایران که ترکیبی از فرهنگ ایرانی اسلامی بود، موازین عمومی اخلاق از قبیل صداقت، تعهد، ارزش ها و غیره را در خصوص ساختار فضایی معماری در خود مستتر داشت ویکی از باشکوه ترین مشخصه های این معماری پایبندی معمار به اصول و اعتقادات اخلاقی اش بود که موجبات جاودانگی کرامت انسانی را فراهم می نمود از معضلات دوران معاصر و حتی همه ادوار حیات بشر متمرکز بر برخی از این نیازها و غفلت از برخی دیگر بوده است. در واقع غفلت از اخلاقیات و جنبه معنوی حیات انسان و گرایش یافتن و دادن وی به سمت ساحت مادی زندگی، خروج از عدالت و ارزش های انسانی است که در جهان امروز رواج یافته است. و باعث به مخاطره افتادن حیات پایدار انسان و طبیعت در زمان حال و در نسل های آتی شده است که نهایتا موجب شده تا مقوله پایداری به عنوان یکی از اهداف عمده حوزه های مختلف علمی و اجرایی در سرتاسر جهان مطرح شود. این نوشتار بر آن است که با استفاده از روش کتابخانه ای و مطالعات اسنادی به مطالعه موضوع اخلاق پرداخته و اصول اخلاق مرتبط با پایداری معماری سنتی ایران را بیان نماید چراکه شناخت و کاربرد این اصول در معماری معاصر حرکت در مسیر توسعه معیارهای توسعه پایدارخواهد بود.

کلیدواژه ها:

اخلاق ، پایداری ، معماری سنتی ، معماری پایدار