بررسی و تطبیق معماری پایدار با معماری اسلامی ایرانی

معماری پایدار یک رشته علمی است که به محورهایی چون آینده نگری، طراحی با بهترین روش های اکولوژیکی و پایداری فرهنگی،بومی، اجتماعی و اقتصادی و بالا بردن آسایش زندگی انسان است.مفهوم توسعه پایدار یک تغییر مهم در فهم رابطه انسان و طبیعت وانسان ها با یکدیگر می باشد.با اینکه نتایج بحران های امروزی به خوبی شناسایی شده اند ولی بسیاری از راه حل های ارائه شده نسبت به مشکلات محیطی در معماری پایدار، به نظر ناکارآمد و ناقص می آیند. چرا که با وجود ارائه راه حل هایی که در جهت رفع مشکلات توسعه پایدار بر می آید اما رویکرد انها نسبت به طبیعت همچنان گسسته است و ارزش همبستگی طبیعت احیانشده باقی می ماند. دراین مقاله سعی شده است یا کشف اصول و ضوابط استفاده شده در معماری کهن ایران اسلامی پیشرفت معماری پایدار را بر پایه ی تجربیات گذشتگانمان مستحکم تر بنا نماییم. بی شک این اصول عین معماری پایدار بوده و رعایت آن گامی در جهت حفظ آسایش و منابع طبیعی و انرژی برای آیندگان خواهد بود. هدف ازاین پژوهش نیز معرفی معیار ها وضوابط معماری پایدار به کار رفته در معماری کهن ایران اسلامی جهت استفاده در معماری مدرن امروزی است. روش تحقیق به صورت تحلیلی-توصیفی بوده و برپایه ی مطالعات کتابخانه ایی می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد معماری کهن ایران در هماهنگی با محیط، فرهنگ، و آداب و رسوم از چنان قدرتی برخوردار است که می توانیم دیوارهای پیشرفت معماری معاصر را بر روی پایه های مستحکم نیاکانمان بنا نماییم. راه حل ارائه شده این است که برای حل بحران های معماری معاصر باید به ویژگی های معماری بومی از آن جهت که برخی روابط اجتماعی و اقتصادی با محیط طبیعی و نمادهای فرهنگی به طور ماهرانه انعکاس می یابد پرداخته شود زیرا معماری بومی در ایران نه تنها پاسخگوی نیازهای انسان بوده بلکه در جهت رشد و تعالی آن نیز عمل می کرده است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، معماری اسلامی ، ایران