بررسی ساختاری طراحی تزئینات وابسته به معماری اصفهان عصر صفوی (مطالعه موردی: کاشی کاری گنبدهای بناهای مذهبی)

دوره صفویه، یکی از درخشان ترین دوره های هنری ایران به ویژه در زمینه معماری پس از اسلام است و بناهای اسلامی این دوران بواسطه اهمیت و قداست خود مورد توجه حکومت و هنرمندان این عصر بوده و ناب ترین عناصر تزیینی را برای ساخت آنها به کار گرفته اند. در این میان تزیینات کاشی کاری وابسته به بناهای این دوره گنجینه هایی هستند که عقاید مذهبی و جلوه های فرهنگی و هنر زمانه خویش را به نمایش می گذارند، از اینرو قابل تأمل و بررسی هستند.مقاله پیش رو بر این مبنا شکل گرفته است که در ساماندهی رنگ آثار کاشی کاری این دوران می توان اصولی را یافت که به عنوان زیرساخت تصمیم گیری طراحان این دوره برای طراحی تزیینات کاشی کاری بکار می رفته و به این منظور سعی شده است تا همگرایی میان نسبت های رنگی این نقوش با نسبت های تعادل رنگ نهفته درتئوری علمی تباین رنگی مورد بررسی قرار گیرد. هدف از این امریافتن میزان همگرایی آنها با یکدیگر و دستیابی به اصولی برای طراحی تزیینات این دوره بوده است. از میان مجموع نمونه های قابل مطالعه در این دوره همواره تزئینات کاشیکاری فضای داخلی گنبد خانه ها، (سه گنبدخانه اصلی، شرقی و غربی مسجد امام، شیخ لطف الله و مدرسه چهارباغ اصفهان) به بررسی پرداخته شده است.ماحصل این جستجو نشان می دهد که در معماری مذهبی دوره صفویه اصفهان، نوعی تباین رنگی نزدیک به اصول رنگی مورد طرح از سوی یوهانس ایتن وجود دارد و همواره اصول تعادل رنگی رعایتشده در این آثار پیش از مطرح شدن این اصول، بکار گرفته شده وغنای علمی، فرهنگی و هنر کشور ایران را بر ما آشکارتر می سازد

کلیدواژه ها:

ساختار تزئینات کاشی کاری ، رنگ ، عصر صفوی ، اصفهان