تجلی مبانی نظری اسلام در کالبد معماری سنتی (مطالعه موردی: ظهور درون گرایی در سیر تحول کالبدی بقاع منطقه طالقان)

این نوشتار تلاشی است برای بازنمایی حضور یک خصیصهء اسلامی-عرفانی در تجلیات و آثار هنری؛ تجلی اصالت باطن در معماری. هدف آن است که از دریچهای دیگر به مقولهء اصالت باطن و درون- گرایی- به عنوان خصیصهای عرفانی- در معماری نگریسته شود، چراکه عمده مباحث در این مقوله محدود به توصیف درونگرایی درکالبد یک بنای موجود بوده است.فرض بر این است که خصیصهء اسلامی توجه به باطن و درون، محرک و هدایتگر جامعه در تولید آثار معماری اسلامی بوده است. حتی بخشی از آثاری که به هر دلیلدر شکل ابتدایی خود درونگرا نبوده اند، با گذشت زمان و در طی مراحل توسعه ای خود، در طول سیری معنادار، تبدیل به بناهای درونگرا می شوند.این سیر در معماری بقاع امامزادگان قابل مشاهده است. این بناها در ابتدا، فرم های ساده، برجی شکل و نشانه ای داشته اند. با گذشت زمان و با حضور بیشتر مردم در این مکانها ونیز تعمیق فرهنگزیارت، تبدیل به مکان هایی معظم می شوند که از جمله خصایص آنها درونگرایی است.نمونهء آماری مقاله محدود به منطقه طالقان است. در راستای این پژوهش، کلیهء بناهای زیارتگاهی منطقه مورد بازدید قرار گرفت و با تحلیل وضع موجود( از طریق پژوهش میدانی:برداشت پلان، بررسی بنا در محل، تصویر برداری،و ...) و استناد به مطالعات کتابخانه ای به کنکاشی در این رابطه پرداخته شد