نمود کمال گرایی درمعماری باغ ایرانی

باغ ایرانی، عنصری فرهنگی، تاریخی و کالبدی در سرزمین ایران محسوب می گردد و فضایی محصور بر گیاهان، آب و ابنیه در نظام معماری مشخص، با هم تلفیق گردیده و محیطی مطلوب برای زیستن را فراهم می آورد و ایرانی بودن آن، ریشه تاریخی، جغرافیایی و فرهنگی دارد. این عنصر معماری، عامل کمال گرایی و رابط انسان با طبیعت است و به کمک اشکال منظم هندسی رابطه میان طبیعت و دنیای درونش را به تصویر می کشد. آنگونه که از نامش نیز پیداست، گذشته از فضایی عملکردی، خود مفهومی نقش بسته بر سرزمین ایران و برآمده از فرهنگ و شکل گرفته در آداب و رسوممردمان این سرزمین است. در این پژوهش بر آنیم، تا ریشه های باغ ایرانی و سیر تحول آن در دوره های مختلف و ارتباطش با روح قدسی انسان توسط اشکال هندسی و در نهایت تاثیرش بر کمال گرایی انسان را مورد مطالعه قرار دهیم. باغ های ایرانی در گذشته با توجه به اندیشه های شکل گیریشان، دورنمایی از آرمان تمنای جاودانگی بشر در زندگی ابدی است و همچنین انسان، نه جزیی جدا شدنی از طبیعت و نه حاکم مافوق آن می باشد؛ پس این دو در تعامل با یکدیگر، روح فرسوده انسان را مرمت و اندیشه هایی نو در وی ظاهر می نماید. با مطالعه در این زمینه و شناخت عناصر شکل دهنده و نظام هندسی باغ ایرانی ضمن حفظ ارزش معنوی آن، می توانیم با الگوبرداری صحیح، دراحیا و زنده نگه داشتن این عنصر مهم معماری، آثاری با ارزش به یادگار بگذاریم.

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، کمال گرایی ، طبیعت ، روح ، انسان ، پردیس ، آرمان باغ