کشت صنعت ودامپروری های کوچک: تقویت الگوهای بومی بهره برداری کشاورزی درایران

درایران به دلیل قوانین وراثت ملک اکثر واحدهای بهره برداری کوچکتر شده اند بطوریکه بیش از90درصداراضی مساحتی کمتر از5هکتاردارند ویژگی منفی این قبیل واحدها پایین بودن کارایی یابازده اقتصادی می باشد ازطرف دیگرفرایند یکپارچه سازی اراضی که هنوز هم شروع نشده است باتوجه به فرهنگ و دانش فعلی روستائیان به اسانی تحقق نخواهدیافت گذشته از این یکپارچه سازی و متعاقب آن گسترش تک کشتی های مکانیزه نیزباتوجه بتجریبات وسیع کشورهای غربی محدودیت های زیست محیطی الودگی محیط زیست و اجتماعی فروپاشی مزارع خانوادگی درپی دارد هدف اصلی این مقاله ارایه یک الگوی مطلوب و سازگاربافرهنگ شرق متکی بردانش بومی باحداقل عوامل زیست محیطی واجتماعی و درعین حال بسیارمولد و اشتغال زا و متناسب با واحدهای کوچک می باشد نسخه ابتدایی این الگوی پیشنهادی کشت صنعت و دامپروری های کوچک دراغلب روستاهای ایران وجود دارد درنسخه جدید هدف اصلی ارتقای سطح کمی و کیفی متنوع سازی و ساماندهی تولیدات است مولفه اصلی این الگو توجه کامل به توانایی های خانواده کشاورزی و پتانسیل اراضی آنها می باشد بطور خلاصه در کشت و صنعت و دامپروری های کوچک با حداقل عرضه ماده خام به شهرها شامل شیرپوست میوه چوب و غیره ترکیبی ازتولیدات گیاهی دامی و صنعتی استاندارد و هماهنگ با اکوسیستم و متکی برتوانایی های هنری منحصربفردزنان و مردان روستایی تولیدخواهد شد

کلیدواژه ها:

کشاورزی پایدار ، تحقیق و توسعه ، آگروتوریسم ، الگوی بهره برداری و یکپارچه سازی