بررسی پایداری سازه های فضاکار با تاکید بر فروجهش عضوی و گرهی

سازه های فضاکار در حقیقت از قدیمی ترین ساختار های انتقال نیرو به دست بشر اند چنانچه انسان های نخستین برای برپاداشتن چادرهایشان از این ساختار اشتفاده می کردند. به صورت کلی به سازه ای که اصولا رفتار سه بعدی داشته باشد، به طوریکه به هیچ ترتیبی نتوان رفتار کلی آن را با استفاده از یک یا چند مجموعه مستقل دوبعدی تقریب زد ، سازه فضاکار میتوان نامید. با این تعریف طیف وسیعی از سازه ها یعنی حتی برخی از قوس ها و گنبدهای آجری گذشته نیز جزو سازه های فضاکار محسوب می شوند، اما در اینجا منظور سازه های سه بعدی خاص هستند که معمولا دارای اعضای مستقیم با اتصالات صلب یا مفصلی می باشند. کلاً هر خرپایی که در تمام جهات پراکنده باشد را سازه فضاکار یا همان Space Frame گویند. هندسه این سازه ها عموما از هندسه چندوجهی های افلاطونی به صورت منظم طرح گیری میشوند. بیشترین کاربرد سازه های فضاکار در پوشش سازه هایی با دهانه های بزرگ است. در این مقاله سعی در بررسی ناپایداری به عنوان یکی از اصلیترین عوامل تعیین بار بحرانی سازه و طراحی آن برروی سازه بپردازیم، تاکید این مقاله بیشتر بر روی ناپایداری به دلیلفروجهش عضوی یا گرهی میباشد.

کلیدواژه ها:

سازه های فضاکار ، انواع سازه های فضاکار ، پایداری سازه های فضاکار ، فروجهش عضوی ، فروجهش گرهی