بررسی مطلوبیت زندگی محیط شهری در مجتمع مسکونی اکباتان تهران

رشد سریع شهرها و توسعه کالبدی آن موجبات بروز بحرانهای مختلف در زندگی شهری نظیر مشکلات محیطی و نزول کیفیت محیط شهری را حاصل آورد. در پی این امر لزوم توجه به مفهوم کیفیت محیط شهری و ارتقای آن در محیطهای سکونتی در کنار توجه به مسایل کمی بیشتر احساس گردید. در ایران نیز به دنبال افزایش شهرنشینی و سرعت بالای تغییرات در بافتهای شهری بدلایل مختلف کیفیت محیط شهری در نواحی شهری به شدت افول پیدا کرده است. با این وجود معضل فقدان یا سطح نازل کیفیت محیط شهری در محدودههای مسکونی منحصر به کشورهای جهان سوم نبوده و در کشورهای پیشرفتهی صنعتی نیز به مثابهی یکی از مهمترین چالشهای پیش روی نظام سیاستگذاری و مدیریت شهری این کشورها محسوب شده و در نتیجه میتوان آن را مسالهای با وسعت و دامنهی جهانی دانست. در این میان بحث کیفیت محیط شهری در مجتمعهای مسکونی به واسطهی برخورداری این سکونتگاههااز ویژگیهایی نظیر سطح بالای تراکم جمعیتی و ساختمانی و تمرکز در محیطی محصور و بعضا فاقد ارتباطی ارگانیک با ساختار شهر،دارای حساسیت و پیچیدگی مضاعفی نسبت به سایر بافتهای مسکونی است. در این مقاله با هدف ارزیابی کیفیت محیط شهری در مجتمعهای مسکونی و ارایه راهکارهای مناسب جهت ارتقای شرایط کیفی محیط شهری این مجتمعها،سعی بر آن است که معیارها و شاخصهای تاثیرگذار بر میزان کیفیت محیط شهری این محدودههای مسکونی شناسایی شده تا بتوان با استقرار آنها در چارچوب یک مدل ارزیابی سطح کیفیت محیط شهری در محدوده ی مورد مطالعه و میزان رضایتمندی ساکنین از محیط سکونتشان پرداخت. روش انجام این تحقیق بر مبنای تکنیک تحلیل رگرسیونی چند متغییره سلسله مراتبی و مدل مورد استفاده در فرآیند تحلیل نیز به مدل ارزیابی کیفیت محیطشهری موسوم است. در این میان جزء معیارهای سطح آخر مدل،مبنای تنظیم پرسشنامهی تحقیق قرار گرفته و بر اساس میزان نظر ساکنین محیط مورد امتیازدهی قرارگرفتهاند. در نهایت پس از انجام تحلیلهای آماری مناسب، سطح کیفی محیط شهری در محدوهی مورد مطالعه (شهرک اکباتان) در حد متوسطی ارزیابی و وجود رابطه ی معنیدار بین معیارها و جزء معیارهای واقع در سطوح مختلف با متغیر وابسته ی کیفیت محیط شهری تایید شد.

کلیدواژه ها:

کیفیت ، محیط شهری ، کیفیت محیط ، کیفیت محیط شهری ، مجتمعهای مسکونی