تداوم معماری بومی مناطق سردسیردرراه دستیابی به محیطی پایدار

توجه به محیط زیست و حفاظت ازآن یکی از مهمترین ارزش های معماری بومی ایران به شمار رفته و معمار ایرانی درساخت بناها توجه ویژه به طبیعت و پایداری آن داشته است. تاریخ معماری ایران که حاصل تجربه چندهزارساله میباشد، درهر منطقه ای به خلق فرم مناسب با محیط پیرامون و همگونی با اقلیم منطقه پرداخته است. با رشد علم و نشر سریع آن دیگر توجه چندانی به محیط زیست نشده وطبیعت با سرعت بالایی رو به نابودی می رود واین درحالی است که امروزه طرق تهیه انرژی و مواد اولیه تولید آن، سیستم اکولوژیکی طبیعت را سخت به مخاطره انداخته و از آنجاییکه بخش مهمی از مصرف انرژی سالیانه کشورها مربوط به ساختمان میباشد، دراین راستا صرفه جویی و یافتن روش های پایدار از اهمیت بسزایی برخوردار است که این امر با بازخوانی معماری بومی و اقلیمی ایرانی ودر رأس آن توجه به محیط زیست وحفاظت از انرژی قابل تعریف است .این مقاله سعی بر آن دارد تا عناصر و شاخصه های استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و پایداردرمنطقه مورد مطالعه را شناسایی نموده وسپس به ارائه پیشنهادهایی جهت هماهنگی بین محیط اطراف و ساختمان بپردازد.لذا برای دستیابی به هدف این پژوهش، استفاده از الگوهای بومی و منابع پایدار امری اجتناب ناپذیر خواهدبود.مقاله حاضر بااستفاده از روش کتابخانه ای و اسنادی به گردآوری اطلاعات پرداخته و رویکردی تحلیلی توصیفی دارد .نتایج به دست آمده از این پژوهش، باارائه پیشنهاداتی کاربردی، کوششی مستمر بر پیوند دوباره معماری و طبیعت و طراحی متناسب با اقلیم با تکیه بر مفاهیم معماری بومی دارد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری پایدار ، معماری مدرن ، مناطق سردسیر