بررسی کنایه های شعر خاقانی بر اساس دیدگاه تقی وحیدیان کامیار

در سبک آذربایجانی، شعر خاقانی به دلیل برخورداری از از زبان قوی و مضامین نو، برجستگی خاصیدارد. کنایه از رایج ترین ابزارهای بلاغی است که در متون ادبی و هنری به خصوص در آثاری که دارای سبکتعلیمی هستند کاربرد فراوان دارد. کنایه یکی از صور پویای خیال در ادب پارسی است که دانشمندان علم بیان ازدیرزمان تاکنون بدان توجه نموده اند. کنایه نماشی زبان است، یعنی سخن را تا حد تصویر اعتلا میدهد: هم سخن استو هم نماشی- سخن است و دارای مفهومی و احیانا پیامی، نماشی است چون پیام را می تواند نشان دهد. در این مقالهکنایه به عنوان یکی از شگردهای زبانی مورد بررسی قرار می گیرد و نشان داده می شود که کنایه چگونه به عنوانیکی از ابزارهای ادبی در آفرینش شعر به کار گرفته شده است. بخش نخست مقاله مختصری در باب کنایه و تعریفآن است. و در بخش دوم از ارزش بلاغی کنایه سخن گفته شده است. و سپس از کنایه به عنوان زبان مجازی بحثشده است. بخش چهارم که بحث و بررسی است ویژگی ها و زیبایی های کنایه در دیوان قصاید خاقانی بر اساس مقاله یوحیدیان کامیار مورد بررسی قرار گرفته است. و در بخش پایانی نمونه هایی از کنایات عامیانه ی قصاید خاقانی آوردهشده است.

کلیدواژه ها:

کنایه ، خالانی ، تصویر ، زبان مجازی