بررسی تاثیرگذاری کشف المحجوب هجویری بر تذکره الاولیاء عطار بر اساس نظریه بینامتنیت ژنت

بینامتنیت، حضور صریح و اعلام شده و یا ضمنی متنی در متن دیگر است که این متن ها ممکن است از نظر زمانی مقارن یکدیگر باشند و یا نباشند. بر اساس این نظریه هیچ متنی مستقل و خود بسنده نیست و هیچ اثری به خودی خود به وجود نیامده است و هر متنی در رابطه با متون دیگر تبدیل به متن می شود. یکی از نظریه پردازان این رویکرد ژرار ژنت است که نظریه فرامتنیت را پایه گذاری و آن را به پنج دسته تقسیم کرده است. دسته اول این تقسیم بندی بینامتنیت نام گذاری شده است. پژوهش حاضر به بررسی انواع بینامتنیت ژنت (که به سه دسته صریح و اعلام شده، غیرصریح و پنهان شده و ضمنی تقسیم می شود) در تذکره-الاولیاء عطار می پردازد و تاثیراتی را که عطار در زمینه نگارش حکایات از هجویری پذیرفته است در قالب سه نوع بینامتنیت فوق بررسی می کند. عطار در نگارش برخی از حکایت های تذکره الاولیاء از کشف المحجوب هجویری تاثیر پذیرفته و در زمینه نگارش این حکایات از سه نمونه بینامتنیت ژنت استفاده کرده است.

کلیدواژه ها:

بینامتنیت ، ژنت ، تذکره الاولیاء ، کشف المحجوب