تبیین و تحلیل درجه توسعه یافتگی بخش های کشاورزی ، منابع طبیعی و شیلات در استان بوشهر

ظرفیت بالای بخش های کشاورزی و منابع طبیعی در توسعه سرزمینی با قابلیت هایی همچون: افزایش تولید، پایداری زیستی، ارتقاء ضریب امنیت غذایی محصولات اساسی، توسعه صادرات، افزایش سطح امنیت سرمایه گذاری و بهره وری اقتصادی، جذب منابع انسانی و سرمایه اجتماعی، گسترش صنایع روستایی، توانمند سازی اقشار روستایی، این بخش ها را در ساختار اقتصادی، سیاسی و زیست محیطی جوامع از جایگاه ویژه ای برخوردار نموده و لزوم مدیریت صحیح و برنامه ریزی دقیق در این زمینه را بیش از پیش ایجاب می نماید. در همین راستا شناسایی و طبقه بندی مناطق ناهمگون و تحلیل محرومیت آنها در بخش های کشاورزی و منابع طبیعی یکی از اثربخش ترین رویکردهای نیل به پایداری و موفقیت محسوب می گردد. بر همین اساس پژوهش حاضر درصدد است تا با استفاده از مدل تاکسونومی عددی و نرم افزارهای Excel, Spss با رویکردی توصیفی- تحلیلی به تبیین و تحلیل درجه توسعه یافتگی بخش های کشاورزی، منابع طبیعی و شیلات در استان بوشهر در حوزه های زراعت، باغداری، نخیلات، جنگل، مرتع، صید و پرورش آبزیان بپردازد. نتایج حاکی از ارزیابی 9 شهرستان در سال 1390 نشان می دهد در حوزه زراعت و باغداری شهرستان کنگان با 0/32 توسعه یافته و گناوه با 0/84 بسیار محروم تلقی می گردد. در حوزه جنگل و مرتع شهرستان دشتی با 0/23 بسیار توسعه یافته و شهرستان کنگان با ضریب بالای 1/04 بسیار محروم تلقی می گردد. درحوزه صید و پرورش آبزیان نیز شهرستان بوشهر با 01 / 0 بسیار توسعه یافته و دشتی با 0/72 محرومترین منطقه را به خود اختصاص دادند. شواهد نشان می دهد دستیابی به توسعه پایدار استانی در زمینه کشاورزی، منابع طبیعی و شیلات، از یک سو مستلزم سیاست گذاری منسجم در جهت حفاظت، ساماندهی و مدیریت پایدار منابع پایه و از سوی دیگر نیازمند توجه خاص به مناطق در حال توسعه و برنامه ریزی هدفمند جهت تقویت مناطق کمتر توسعه یافته و ارتقای شهرستان های بسیار محروم است که بایستی در دستور کار متولیان امر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

توسعه یافتگی ، بخش کشاورزی ، منابع طبیعی ، شیلات ، استان بوشهر