مزیتهای نسبی ایران و روند تغییر در آن در دهه اول قرن بیست و یکم

هدف این مقاله بررسی مزیت های نسبی ایران در بخش های مختلف و تغییرات صادراتی ایران در دهه ی اول قرن بیست و یکم بود. همچنین یافته-های این تحقیق نشان دادند که در کدام بخش، ایران در حال کسب و یا از دست دادن مزیت نسبی می باشد. در این تحقیق، شاخص عملکردصادراتی بالاسا 3 و شاخص مزیت نسبی آشکار شده ی پویا که توسط کراینین 4 و پلامر 5 ارائه شده است، برای شناسایی مزیت نسبی آشکار شده کشور ایران با توجه به استاندارد طبقه بندی SITC Rev در سطح یک رقم بکار گرفته شد. همچنین تغییرات ساختاری در ترکیب صادراتی کشور ایران با استفاده از ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن، مورد سنجش قرار گرفت. نتایج این تحقیق نشان دادند که کشور ایران در بخش سوخت های معدنی و روغنها که شامل نفت و محصولات نفتی می باشد در طول یک دهه دارای مزیت نسبی بوده است. مقدار محاسبه شده برای ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن بیانگر وقوع تغییر در ساختار تجاری ایران است که این مسئله با توجه به رشد شاخص بالاسا در سایر گروه های طبقه بندی SITC قابل قبول است. نتایج نشان می دهند که کشور ایران توانسته است در گروه SITC 0 که شامل مواد خوراکی و حیوانات زنده است، درسال 2010 مزیت نسبی کسب کند. شناسایی مزیت نسبی کشور ایران در بخش های مختلف تجاری و بررسی روند تغییر آن در دهه ی اول صده ی جدید میتواند دارای استفاده های کارکردی برای فعالان تجاری کشور و همچنین سیاستگذاری کلان بازرگانی باشد.

کلیدواژه ها:

مزیت نسبی ، تجارت بینالملل ، شاخص بالاسا ، صادرات ، ایران