بررسی ریشه زایی قلمه های کشت بافتی در سه ژنوتیپ از درختان بالغ ملج Ulmus glabra

گیاه ملج Ulmus glabra یکی از درختان مهم جنگلهای شمال است و به علت چوب مرغوب از نظر صنعتی نیز بسیار مورد توجه می باشد. این گیاه به دلیل حمله بیماری قارچی خاصی به نام مرگ نارون درخطر انقراض قرار گرفته است اما هنوز پایه های بسیار با ارزشی از آن باقی مانده اند. از آنجا که ممکن است بعضی از این پایه ها از نظر ژنتیکی مقاوم به بیماری باشند، تکثیر این درختان به روشهای غیر جنسی، راهی برای حفاظت از این ذخائر ژنتیکی با ارزش می باشد. در این تحقیق تلاش شده برای بهینه کردن روشهای تکثیر درختان بالغ این گونه، تاثیر هورمونهای ریشه زا بر قسمتهای مختلف شاخه های بدست آمده از کشت بافت بررسی شود. بدین منظور قسمتهای مختلف شاخه های کشت بافتی(بالایی، پایینی و شاخه کامل) سه ژنوتیپ مختلف، تحت تاثیر غلظتهای مختلف هورمون IBA ؛ (0 ، 0/1 و 0/5 میلیگرم در لیتر) قرار گرفت. این بررسی ها در محیط کشت DKW و در قالب آزمایشات فاکتوریل انجام شد. نتایج نشان داد که قلمه های گرفته شده از قسمتهای بالای شاخه ها بیشتر از قلمه های گرفته شده از قسمتهای پایینی شاخه ریشه دار می شوند. در آزمایشات دیده شد که بجز در مورد ژنوتیپ مسن(بیش از صد سال)، اضافه کردن اکسین به مقدار 0/5 میلیگرم در لیتر به قلمه های تحتانی، باعث توقف ریشه زایی شد، این نمونه ها در محیط بدون اکسین به راحتی ریشه دار شدند. این امر نشان از میزان اکسین بیشتر در بافتهای گیاهان جوان داشت. کلیه ژنوتیپها قدرت ریشه زایی مناسبی نشان دادند.

کلیدواژه ها:

بومادران ، Achilea ، تنش خشکی ، بیوشیمیایی