تاثیر فعالیتهای کشاورزی بر شوری و سدیمی شدن خاک (مطالعه موردی: منطقه طالقان)

در دهه های اخیر افزایش جمعیت و محدودیت منابع آب و خاک جهت تامین نیازهای این جمعیت رو به رشد منجر به بهره برداری غیر اصولی و تغییر کاربری اراضی به کشاورزی شده است. تاثیر نوع کاربری اراضی بر منابع طبیعی از جمله خاک، از طریق بررسی و ارزیابی شاخص های کیفیت خاک میسر می گردد. این مطالعات باعث شناسایی مدیریت های پایدار و کاربری های مناسب با شرایط هر منطقه گشته و در نهایت باعث جلوگیری از تخریب خاک می شود. بدین منظور، منطقه طالقان به عنوان منطقه مورد بررسی انتخاب شد و نقشه های مختلف شامل نقشه خاک، طبقات ارتفاعی و کاربری اراضی تهیه گردید. شش کاربری غالب منطقه شامل اراضی آبی تک کشتی، اراضی آبی چند کشتی، اراضی دیم رها شده، اراضی باغی، اراضی مرتعی و اراضی فرسایش یافته به عنوان تیمارهای مورد بررسی در نظر گرفته شدند. نمونه برداری از خاک در دو عمق 30-0 سانتی متری و 60-30 سانتی متری انجام شده و میزان شوری (EC ) و نسبت جذب سدیم (SAR ) در هر یک از نمونه ها مورد بررسی قرار گرفت. بررسی این دو فاکتور در قالب طرح پلات های خرد شده نشان داد که اراضی آبی تک کشتی در مقایسه با سایر تیمارها از شرایط نامطلوبی برخوردار بوده و دارای نقش تخریبی در منطقه طالقان می باشند.

کلیدواژه ها:

تخریب اراضی ، تیمار مطلوب و نامطلوب ، طالقان ، طرح پلات های خرد شده ، فعالیت های کشاورزی