کشاورزی پایدار و تحقق آن در ایران

سرزمین ایران با وجود اقلیم های مختلف آب و هوایی و تنوع جغرافیایی همیشه دستخوش تغییراتی در کشاورزی بوده است. همچنین احتراق سوخت های فسیلی، افزایش ناگهانی دما و نزولات آسمانی، همه پیش بینی ها را به هم زده و باعث افزایش گازهای گلخانه ای در جو و حوادث و بحران های بین المللی شده است. تأکید این مسئله بر کشاورزی، حیات وحش، حیات گیاهی و از بین رفتن تنوع زیستی و همه و همه می تواند مسئله ای قابل ملاحظه باشد که باعث بر هم خوردن ثبات نظام های طبیعی و پایداری اگرواکوسیستم ها می شود. تا حدود چهار دهه قبل، تولید در نظام های کشاورزی بستگی به منابع داخلی، چرخه مواد آلی، مکانیسم های درون سیستمی، کنترل بیولوژیکی و الگوی بارش باران داشت، عملکردها درحد متوسط اما پایدار بود. در چنین سیستم های کشتی، رابطه میان کشاورزی واکولوژی بسیارقوی بود و علائم تخریب محیط زیست به ندرت مشاهده می شد. اما با پیشرفت ومدرنیزه شدن کشاورزی، ارتباط میان اکولوژی وکشاورزی اغلب ازمیان رفت، زیرا اصول اکولوژی نادیده گرفته یا پایمال می شد. در واقع، بسیاری از دانشمندان معتقدند که کشاورزی مدرن باعث بحران اکولوژیست ها شده است و بسیاری ازآنها نگران پایداری بلند مدت نظام های موجود تولید غذا هستند. امروزه ایجاد توازن در استفاده از منابع طبیعی بدون به مخاطره انداختن محیط زیست و اصول خاک ورزی صحیح و مدیریت تلفیقی آفات با کاهش استفاده از کودها و سموم شیمیایی مسئله بسیار مهمی است که به وسیله توسعه و کشاورزی پایدار در سطح بین المللی تحقق پیدا خواهد کرد.

کلیدواژه ها:

اگرواکولوژی ، تنوع زیستی ، سموم شیمیایی ، سوخت های فسیلی ، کشاورزی پایدار