ضرورت توجه به اقلیم منطقه جهت برقراری آسایش در محیط زیست شهر رشت

شناخت پتانسیلهای طبیعی ، بعنوان بسترفعالیتهای انسانی پایه و اساس غالب برنامه ریزیهای محیطی وآمایش سرزمین را تشکیل میدهد.در این راستا ویژگیهای اقلیمی وعناصرغالب آن در پراکندگی فضایی و شکل گیری رفتار محیطی جوامع انسانی نقش تعیین کننده ای ایفا میکنندتاآنجا که امروزه مطالعات وبررسیهای بیوکلیمای انسانی،پایه واساس برنامه ریزی های شهری،سکونتگاهی وغیره است و نتایج به دست آمده ازاین پژوهشها میتوانددراسکان بشر وتوسعه ی سکونتگاههای موجودمثمرثمرواقع گردد.ارزیابی شرایط زیست-اقلیمی امروزه بعنوان ابزاری کارآمد دردست برنامه ریزان منطقه ای به حساب میآید تا با شناسایی نقاط بحرانی ضمن هدایت فعالیتهای توسعه ای به مناطق کم خطر، ارزش افزوده ی سرمایه گذاریها را درمناسبترین حالت ممکن درحوزه های مختلف شهری تضمین نماید.گستردگی وتنوع مسائل زیست محیطی شهری ووابستگی وتاثیرات متقابل آنهابرهم، لزوم وجود مدیریتی جامع وواحدبرای ساماندهی وتعریف پروژه های محیط زیست شهری را نشان میدهد. بنابرمحاسبات بین سالهای1950و2025 یعنی دوره ای75 ساله ، ترازکلی شهرنشینی جهان از29 درصد به61 درصدافزایش خواهدیافت.این آمار نشان میدهدکه شهرنشینی ورشدشهری درکشورهای درحال توسعه نسبت به کشورهای توسعه یافته که این رشدرا دراوج انقلاب صنعتی ازسرگذرانده اندبا شتاب بس بیشتری درحال وقوع است. این مقاله قصد دارد تا ضمن بیان چگونگی تأثیر عناصر اقلیمی جهت برقراری آسایش و پاکی هوا درمحیط زیست شهری(شهر رشت) ، سازوکارهای تأثیرعناصر شهری(ساختمانها و . . .) را نیز برآن بررسی نموده و در نهایت برای آن راهکارهای اجرایی ارائه نماید ، که نتیجه ی این اطلاعات در صفحات بعد ارائه میشود

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، برنامه ریزی ، شرایط اقلیمی ، شهرنشینی