بررسی میزان پیچیدگی مدل های کنترل دسترسی موجود در محیط معماری سرویس گرا

شکی نیست امنیت یک نیاز اساسی برای هر معماری می باشد. برای تضمین امنیت یک معماری باید حداقل سه اصل راز داری (Confidentiality)، جامعیت (Integrity) و دسترسی (Availability) را اجرا کرد. موضوع مهمی که سیستم های سازمانی امروز، با آن درگیر می باشند وجود فرآیندهای مشترک است که کاربران و زیر سیستم های مختلف، برای انجام فعالیت های مشترک در آن با یکدیگر همکاری می کنند. در این فرایندها اغلب منابع مشترکی می شود و روابط پیچیده ای بین فعالیتها و کاربران وجود دارد بنابراین تعریف و مدیریت سطوح امنیتی مختلف (کاربران، منابع، وظایف و غیره) مورد نیاز می باشد. کنترل دسترسی یا اختیارسنجی یک مکانیسم مهم امنیتی است که سازمانها را قادر می سازد تا از منابع خود در محیط های متحد محافظت کنند. برای کنترل دسترسی نیز سه مدل کلی وجود دارد: بصریتی، مبتنی بر نقش، الزامی، هیچ یک از این مدل ها به تنهایی نمی توانند نیاز SOA را در کنترل دسترسی برطرف سازند. هر چند نسخه های تکاملی و تغییر یافته ای از این مدلها نیز ارائه شده است. در این تحقیق ضمن بررسی مدلهای کنترل دسترسی موجود، تفاوت پیچیدگی های میان چند مدل کنترل دسترسی مطرح مانند را بررسی می کنیم و مدلی سازگاری بیشتری با معماری سرویس گرا دارد معرفی می گردد.

کلیدواژه ها:

معماری سرویس گرا ، کنترل دسترسی ، امنیت ، DAC ، RBAC