باززنده سازی پارادایم های منطقه گرایی از دیدگاه تئوری انتقادی درآثار چندمعمارمعاصر ایران

پدیده جهانی سازی درحالیکه برای بشر نوعی پیشرفت محسوب میشود همزمان باعث ایجاد نوعی اختلال نامحسوس شده است این واقعیت است که هرفرهنگی نمی تواند شوک تمدن مدرن را تحمل کرده یا آن را جذب کند تضاد و پرسش مهمی که دراین باب به وجود خواهد آمد این است که چگونه می توان مدرن شد و به ریشه ها و منابع هم دستیابی داشت؟ چطورمیتوان یک تمدن قدیمی و خفته را احیا کرد و درعین حال درتمدن جهانی هم شرکت نمود؟ فرهنگهای محلی یا ملی امروزی بیش ازهرموقع دیگر سرانجام باید به عنوان مظاهر تعدیلی فرهنگ جهانی پا به عرصه ظهور نهند رجوع به معماری سنتی و چگونگی استفاده از اصول آن درمعماری معاصر همواره بهعنوان یک دغدغه اصلی درسرزمین هایی که دارای بیشینه ای غنی از معماری است مطرح بوده است و نگاه ه و نگرشهای متفاوتی درچگونگی پیوند بین معماری معاصر و معماری سنتی دردوره های تاریخی متفاوت ارایه شده است. درایران نیز به دلیل آمیختگی اصول و ایین های مذهبی و اعتقادی با زندگی مردم درادوار مختلف لزوم توجه به این پیوند توسط معماران معاصر احساس شده است.

کلیدواژه ها:

معماری معاصرف منطقه گرایی ، فرهنگ بومی ، هویت ایرانی