تنظیم رابطه انسان و فعالیت در عرصه فضا با رویکرد آمایش منطقه ایی

آمایش سرزمین، برخلاف برنامه ریزی بخشی و درون بخشی که به طور عمده بر بعد کمی پدیده ها تأکید دارد با شناختجغرافیای کنونی فعالیتها و تصمیم گیری درباره مکانیابی فعالیتها آینده، در کنار ابعاد کمی بیشتر با کیفیات و ساختارها سر وکاردارد. آنچه که باعث میشود بیشتر به مقوله تنظیم و مهندسی ترتیبات انسان، فعالیت و فضا در بحث آمایش بپردازیم، مسائل ومشکلات فراروی آمایش در ایران بوده که گاه به عوامل خارج از کنترل برنامهریزان آمایش، گاه به موارد بازنگری در راهبردهایآمایش و بالاخره به دلیل قوانین یا مصوبات متناقض با اهداف و سیاستهای کشور در ارتباط با توسعه منطقه ایی بوده است.از اینرو آمایش سرزمین در تنظیم رابطه انسان وفعالیتهای انسان درفضا،رویکردی کل نگر،جامع نگروبلندمدت در برنامهریزیمحسوب میشود،که هماهنگ سازی راهبردهاوجهت گیریهای کلی بخشهاومناطق کشوررابه عهده داشته وتدوینسیاست هایاجرایی وبرنامه های عملیاتی توسعه برمبنای این راهبردها به عهده بخشهای مختلف اقتصادی واجتماعی را در نظر دارد. اینمقاله درصدد است است تا با بررسی مطالعات برنامه آمایش منطقه ای و با هدف تنظیم رابطه انسان وفعالیت در عرصه فضا بارویکرد آمایش منطقه ای به منظوربهره برداری منطقی ازتمام امکانات منطقه درجهت بهبودوضعیت مادی ومعنوی آن براساسارزشهای حاکم برجامعه ایران اسلامی بپردازد وبا روش توصیفی تحلیلی و براساس نتیجه گیریهاجغرافیایی واقتصادی واجتماعی -حاصل ازآن،فضاهای توسعه رادرجهت حفاظت محیطزیست،توسعه پایدار،یکپارچه سازی وتأمین تعادلهای درون منطقه ایشناسایی و بررسی نماید. در یک جمع بندی کلی میتوان گفت رویکرد آمایش منطقه ایی نه تنها رویکردی رقیب در سایر برنامهریزی ها نبوده، بلکه رویکردی مکمل و برطرف کننده نارسایی های آنها نیز میباشد.

کلیدواژه ها:

تنظیم ، انسان ، فعالیت ، فضا ، آمایش منطقه ای