تدلیس در معاملات از منظر فقه

در طول تاریخ تجاوز به اموال دیگران مذموم تلقی شده است. بکار گیری روشهای مختلف فریبکارانه تدلیس برای کسب ثروت واموال بیشتر اگر سبب اضرار به غیر شود غیر قابل قبول وناپسند بشمار می اید.همچنین به کار گیری هوش و زکاوت این ودیعه ا لهی در راه نیل به اهداف نا مشروع وناپسند خود در معامله و کسب ثروت بیشترعملی است که هم دین وهم اخلاق آن را نمی پذیرد.چرا که رواج این گونه اعمال موجبات بی اعتمادی افراد جامعه وصدمه به نظام اقتصادی را فراهم می نماید.فریبکاری یا تدلیس اصطلاحی است در فقه و حقوق که د رعقود و به طور خاص در بیع و نکاح کاربرد دارد و به معنی فریفتن، پوشاندن و کتمان عیب است . برخی از فقها مفهوم تدلیس و غش را مفهومی مترادف می دانند.از نظردین اسلام فریبکاری یا تدلیس مورد مذمت و نکوهش قرار گرفته است. دراین پژوهش برانیم تا با تکیه به مبانی فقهی، احکام اینگونه اعمال، را مورد بررسی قرار دهیم. همچنین به برخی از مصادیق تدلیس اشاره شد.