از خاطره انگیزی تا هویت بومی با معماری نمادین

پرسش از هویت در عرصه معماری ایران، از چالش میان دو رویکرد سنتی بودن و معاصر بودن زاده می شود و اینکه معماری ما چقدرباید برگرفته از معماری سنتی یا بومی باشد و چقدر وابسته به تکنیک و اندیشه های معاصر دنیا؛ جهت معنابخشی به محیط باید به هویتی دست یافت که برای انسان قابل پذیرش باشد. دستیابی به معماری با هویت، مستلزم ایجاد پیوند مطلوب با گذشته است. شرط لازم برای کاربرد هر مکانی به معنی واقعی کلمه خاطره است. لذا به نظر می رسد که معماری امروز ایران میبایست به دنبال راهکاری برای پیوند دوباره این هنر با فرهنگ وسنت از یکسو و علوم نوین ساختمان از سوی دیگر باشد تا نه تنها فن و تکنولوژی بلکه زیبایی وهنر جایگاه خود را در معماری بدست آورند. مطابق مطالعات توصیفی ت،لیلی که بر اساس فرضیه ی بکارگیری نشاانه ها در هویت -بششی به معماری معاصر موثر است شکل گرفته است، این ت،قیق بیان می دارد استفاده نمادین از نشانههای سنتی و بومی در معماری کنونی، علاوه بر خاطره انگیزی در تصورات ذهنی مشاطب، میتواند گامی در جهات ارتقاای هویات معمااری و معنابخشی به آن باشد

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، هویت ، خاطره ، نشانه ها