ضرورت بازبینی هویت در بازخوانی معماری معاصر تهران(در میدان حسن آباد)

مقوله ای به نام هویت سابقه ای به بلندی تاریخ دارد.آن زمان که انسان احساس کرد باید به چیستی و کیستی خود دربرابر طبیعت و ماوراء طبیعت پاسخ گوید،هویت متولد شد.هویت به طور همزمان دارای یک عنصر ایستا و یک عنصر پویاست که ازیک سو بیانگر تداوم و استمرار است و از سوی دیگر در معرفی فرآیند بازتولید مؤثر است.معمولا هویت یک اثر معماری را با میزان ایده ها و اثرات برگرفته از ویژگی های فرهنگی موجود در آن اثر می سنجند.این روش با آنکه از یک صحت نسبی برخوردار است اما جاهایی ناکافی و گمراه کننده نیز می شود.نگاهی اجمالی به تاریخ معماری ایران و سایرتمدن های جهان نشان می دهد که هیچ اثر بزرگ معماری وجود ندارد که براساس اندیشه و جهان بینی پدید نیامده باشد هویت ملی در عصر حاضر به مسئله ای حیاتی برای ملت ها تبدبل شده است.معماری نتیجه و حاصل فرهنگ جامعه است.در این مقاله ضمن بررسی جایگاه انسان بهره بردار از معماری،به بررسی مکان از دیدگاه نظریه پردازان پدیدارشناس و روانشناس محیطی و ارتباط در هم تنیده ی آن با انسان و تأثیر خاطره مکانی پرداخته است.مؤلفه ی زمان،نه صرفا در نوع قراردادی و معطوف به گذشته و متوجه آینده ی آن،بلکه به عنوان عرصه ی تحقق زندگی مورد مداقه قرار می گیرد.بدین منظور پس از بررسی هویت فرهنگی در معماری و تأثیرات آن نگاهی اجمالی به سیر تحول معماری در هویت شهر تهران پرداخته؛و نیز به بررسی یک نمونه موردی از میادین شهر تهران،میدان حسن آباد می پردازیم.نوع روش تحقیق دارای ماهیتی تحقیقی و کیفی است که ضمن تفسیر و تحلیل معناییداده ها،بدنبال عوامل چندگانه مؤثر بر پدیده هویت نیز بوده است.فرض بر این است که کالبد بنا دست مایه روح فرهنگی زمان است؛بنابراین اگر معماری معاصر ایران نتوانسته است بر هویتی آشنا محیط گردد،باید در اجتماع بازشناسی و زیرساخت های لازم جهت ساخت کالبدی با هویت روح ایرانی فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

هویت ، معماری معاصر ، شهرسازی ، میدان حسن آباد