تأثیر انعطاف پذیری در کیفیت فضاهای مسکونی

مسکن یکی از مباحث مهم درمعماری جهان است.که درایران کمتر به آن پرداخته شده است.مسکن نهادی است که در راستای یک رشته مقاصد پیچیده به وجود آمده است.که این مقاصد باتوجه به نیازهای بیشمار انسان پدید آمده است.وتعدادی از این نیازها دربین انسان ها ثابت وتعدادی ازاین نیازها باتوجه به فرهنگ،نژاد،اقلیم،سن،جنسیت و... متغیرند.که معماری مسکن باتوجه به همه ی این نیازهای ثابت ومتغیر باید شکل بگیرد وپاسخگو به نیاز استفاده کنندگان باشد واگر غیر ازاین باشد این معماری یابهتر است بگوییم این مسکن دیگر مکانی برای آرامش وامنیت استفاده کننده نیست.واگر قرار باشد مسکن پاسخگو به نیازهای کاربر باشد،باید توجه به متغیر بودن بعضی از نیازها،معماری مسکن هم خود را بانیازهای جدید ومتغیر،تغییر دهد.که این پاسخگویی به نیاز استفاده کنندگان ومتغیر بودن این نیازها،لزوم توجه به انعطاف پذیری درمسکن را افزایش می دهد.اما متأسفانه به دلیل توجه ناکافی به کیفیت های محیط سکونت در ایران،مسکن های امروزه پاسخگو به نیازهای کاربران خود نیستند واین مفهوم وکیفیت فضایی محجور مانده است.انعطاف پذیری کیفیت فضایی ای بوده است که درمعماری خانه های تاریخی ایرانی وجود داشته ومعمار ایرانی از آن بهره می برده است،باتوجه به این پیشینه تاریخی ولزوم بهره برداری ازاین مفهوم در معماری مسکن امروزه این الزام را به وجود می آورد که این پژوهش،انواع انعطاف پذیری را بیان کند وتأثیر انعطاف پذیری را در کیفیت فضاهای مسکونی،مورد توجه قرار دهد.سپس راه های رسیدن به انعطاف پذیری در مسکن ذکر شده است واین فرضیه که انعطاف پذیری در کیفیت فضاهای مسکونی موثر است،مورد بررسی قرار می گیرد.