مقایسه هویت در بافت های قدیم وجدید شهرها

زندگی ورفتارهای انسان ها تابع فرهنگی است که درآن زاده شده و پروریده اند.قطعا این فرهنگ حاصل جغرافیاست،جغرافیای انسانی وطبیعی.این جغرافیا،انسان ساختها را بصورت چشم اندازهای خاصی که نیازهای زمان را برطرف کند،برطرف می سازد.یکی از این انسان ساخت ها ویا از مهمترین آنها،معماری شهری است.در هر فرهنگی این معماری،باتوجه به جغرافیای همان فرهنگ ساخته می شود از جمله:دین،ادبیات،آب وهوا،ارتفاع و... در شرایطی که انسان نه به مثابه فرد بلکه عضوی از یک جامعه طبیعی با وابستگی های ایلی وعشیره ای روزگار خود را سپری می کرد.می دانست که شیوه زندگی وخون وتبارش هویت وی را تعیین می کنند،در کجای این عالم ایستاده وچه ارزش هایی را پاس داشته،براساس په هنجارهایی عمل می نماید.زندگی اش علی رغم تمام محدودیت مادی ومعنوی بی دغدغه بود و هراتفاقی که علت نازل شدنش را نمی توانست درک کند،تقدیر می پنداشت.او از سرنوشت خود راضی بود واگر هم نیود به نوعی خود را راضی می کرد.دنیا برایش پابت وروابط حاکم برایش سخت و استوار بود.او نیازی به تعیین هویت خود نمی دید،زیرا جایگاهش در دنیای فانی،در جامعه وسرزمینش مشخص بود.اما امروزه به انگار هویت بحثی بسیار مهم گذشته است.سفر به اجبار ویا به اختیار از شهری به شهر دیگر ویا از شهری به نوشهر دیگر باعث تأمل در هویت فرد شده است.کیفیت شهرسازی ومعماری در شهرهای جدید به گونه ای است که فاقد مشخصه وهویت است این باعث شده که در این مقاله به تعریفی دقیق به واژه هویت پرداخته شود وهویت را در شهرهای تازه ساز ایرانی بررسی وبه مقایسه آن با شهرهای قدیمی بپردازیم.

کلیدواژه ها:

هویت شهری ، بافت های قدیمی ، بافت های جدید