پتانسیل سنجی انرژی خورشیدی برای تبیین بهترین جهت گیری بنا در اقلیم های مختلف

امروزه استفاده از انرژی های تجدیدپذیر، که علاوه بر تأمین بخشی از انرژی مورد نیاز، دارای آلودگی کمتر و دسترسی آسان می باشد، امری ضروری شده است. تلاشهای فراوان در اکثر کشورها برای دسترسی هر چه سریعتر و بهتر به این منابع و استفاده از آنها به یکی از شاخصه های پیشرفته و توسعه پایدار تبدیل شده است. در میان انرژی های تجدیدپذیر انرژی خورشیدی یکی از منابع در دسترس، پایان ناپذیر و بدون آلودگی است که می تواند در زمینه های مختلف مورد بهره برداری قرار گیرد. میزان تابش انرژی خورشیدی در نقاط مختلف جهان متغیر بوده و در کمربند خورشیدی زمین بیشترین مقدار را داراست. کشور ایران نیز در نواحی پرتابش واقع است و با وجود 300 روز آفتابی در بیش از دو سوم آن و متوسط تابش 4.5-5.5 کیلووات ساعت بر متر مربع در روز یکی از کشورهای با پتانسیل بالا در زمینه انرژی خورشیدی معرفی شده است. بنابراین با در دست داشتن این منبع انرژی و با عنایت به مصرف بالای انرژی در صنعت ساختمان (سرمایش و گرمایش)، بهینه سازی استفاده از انرژی های دریافتی از خورشید برای تأمین نیازهای حرارتی جزو الزامات بوده و باعث رسیدن به پایداری در مبحث ساختمان خواهد شد. در این مقاله با تحلیل (پتانسیل سنجی) انرژی خورشیدی و مقایسه تطبیقی آن در سه شهر، از سه اقلیم مختلف برآنیم که با مشخص کردن بهترین جهت گیری برای بنا، بیشترین و بهینه ترین استفاده را از این انرژی نموده تا با مدیریت انرژی سبب کاهش مصرف انرژی گرمایشی و سرمایشی و همچنین کاهش برخی آثار مخرب زیست محیطی حاصل از کاربرد سوخت های فسیلی کردیم.

کلیدواژه ها:

انرژی تجدیدپذیر ، توسعه پایدار ، انرژی خورشیدی ، مدیریت انرژی