اسکان غیررسمی چالشی برای رسیدن به توسعه پایدار شهری و ارائه راهکارهایی جهت ساماندهی آن

امروزه پدیده شهری کره زمین را تسخیر کرده و به دنبال رشد سریع و نامتعادل شهرها پیامدهای نامطلوب اقتصادی، اجتماعی و کالبدی را به همراه داشته. یکی از این اثرات سکونت گاه های غیررسمی است. اسکان غیررسمی فضای خاصی از زندگی شهری است که در تمامی یا برخی جهات کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، سیاسی، حقوقی و تحولات تاریخی با فضای مجاور خود تفاوت فاحشی دارد.پدیده شکل گیری سکونتگاه غیررسمی در دهه های اخیر گسترش یافت، به طوری که محدوده ای فیزیکی و فضاهای کالبدی شهر در جهات مختلف به لحاظ کمی و کیفی را دربرگرفته و اگر این روند سریع و بی برنامه باشد به ترکیبی نامناسب از فضاهای شهری مشکل زا خواهد انجامید. با توجه به همسانی وضعیت پایین اقتصادی حاشیه نشینان، جدایی گزینی آنها بر اساس عنصر قومیت تجسم یافته است. مشخصه های اصلی اکثر مناطق حاشیه نشین، مساکن غیر استاندارد و بیک کیفیت می باشد. از این رو، نوع مصالح و تعداد اتاق های مساکن از فاکتورهای اساسی در کیفیت محل اسکان به شمار می رود. بنابراین توانمندسازی این سکونتگاه ها ضروری است. توانمندسازی نوعی نگرش به اسکان غیررسمی است که در آن دولتها کوشش می کنند به جای طرز نگرشی مقابله و تخریب محیطی توانمند تحت شرایطی که مردم ساکن در محلات با استفاده از منابع تحت مالکیت خود و تولیدشان بتوانند راه حل هایی محلی برای مشکلات مسکن و سرپناه خود پیدا کنند.

کلیدواژه ها:

اسکان غیررسمی ، توانمندسازی ، توسعه پایدار