زمینه گرایی، راهکاری برای دستیابی به معماری پایدار در اقلیم سرد و کوهستانی ( نمونه موردی شهرکرد )

توجه همه جانبه به مسائل زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی در معماری پایدار تلاشی در جهت بهره گیری مناسب از پتانسیل های زمینه و بستر طراحی است، به نحوی که در چرخه طبیعی آنها اختلالی به وجود نیاورد و در حفظ منابع محیطی برای نسلهای آینده نهایت دقت را به کار گیرد. در این رویکرد پایداری، توسعه متعادل و همه جانبه آنها است چرا که ایده پایداری زمانی محقق می شود که همه این بخشها با آهنگی متعادل و هماهنگ توسعه و رشد نمایند و شرایط لازم برای ایجاد ارتباطات قوی بین آنها با زمینه و بستر طرح برقرار شود. زمینه گرایی دیدگاهی است که علاوه بر جنبه های صرفاً کالبدی، به تدریج ابعاد انسانی و جنبه های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی نیز در آن مورد توجه قرار می گیرد. در نتیجه در طراحی پایدار، معمار و شهرساز باید در ابتدا ویژگی های یک مکان زمینه را به درستی دریابد و این پارامتر را مبحثی حیاتی در فرآیند طراحی خود بداند. در نتیجه در معماری زمینه گرا ساختمان جز کوچکی از طبعیت پیرامونی خود می شود. این مقاله سعی بر این دارد تا با بررسی نمونه موردی اقلیم سرد و کوهستانی با نمونه موردی شهر کرد، زمینه گرایی را به عنوان یکی از اصول اصلی پایداری معرفی کند. بر این اساس مقاله حاضر در پی آن است که به بررسی تاثیر مولفه های پایداری در خلق معماری زمینه گرا بپردازد. روش تحقیق از نوع تحلیلی توصیفی می باشد و برای گردآوری اطلاعات از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بهره گرفته شده است. از نتایج چنین بر می آید که معماری پایدار ترکیبی چند ارزشی است که در یک پروسه کامل و با حداکثر سازگای در ارتباط بازمینه طراحی می تواند ظهور و نمود پیدا کند.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، معماری پایدار ، اقلیم سرد و کوهستانی ، شهر کرد ، معماری بومی