هویدایی؛ اندیشه ها و بنیان های اسلامی؛ در معماری شریف ایرانی - اسلامی ( نمونه موردی : مدرسه خان شیراز )

معماری به معنای آفریدن می باشد و از سنخ هنرهایی است که استعداد پروردن نیروی آفرینشگری انسان در آن به اوج جامعیت خود می رسد، معماری بیشتر از هر هنر دیگری با فرهنگ و اندیشه دینی، انسانی مرتبط می باشد. معماری ایرانی یکی از غنی ترین نمونه های معماری بومی در جهان است که دستاوردهای آن قابل انکار نیست. ویژگی هایی همچون مردم واری، خودبسندگی، پرهیز از بیهودگی و ... سرشاخه های اصلی در معماری بناها مورداستفاده قرار می گرفتند همچنین از لحاظ معنایی؛ هنر معماری مساجد و مدارس، مانند هر هنر قدسی دیگر دارای یک صورت ظاهری و یک صورت باطنی است که در وحدت میان آن دو می توان جمال الهی را نظاره کرد. جمالی که از صورت خالیست چون تمام صورت ها در آن متجلی شده اند اما سؤال پیش می آید که اندیشه و معنا چگونه وارد معماری شده و همچنین چگونه تجلی کالبدی به خود می گیرند؟ این نوشتار، پیرامون بررسی تأثیر اندیشه اسلامی در شهرسازی سنتی ایران به خصوص مدارس اسلامی و با نگاهی اجمالی، نحوه بازتاب تفکر اسلامی در قالب نماد در تزئینات و ویژگی های کالبدی بناهای مذهبی و همچنین حدالامکان تجلی و تأثیر آن ها در بناهای غیرمذهبی را بررسی می نماید. در این پژوهش با روش پژوهش ترکیبی نفسیری و توصیفی و بررسی معماری؛ مدرسه خان شیراز انجام پذیرفته و در زمره تحقیقات کیفی قرار دارد. داده های آن، از مطالعات اسنادی و کتابخانه ای به دست آمده است.

کلیدواژه ها:

مبانی اسلامی ، معماری ارزشمند ایرانی ، حکمت هنر ، اندیشه ها ، مدرسه خان شیراز