به سوی منظر شهری پایدار؛ بهره برداری از آرامستان های محلی با رویکرد مشارکت مردمی ( نمونه موردی : 10 آرامستان از 140 آرامستان موجود در شهر تهران )

آرامستان نمود کالبدی دیدگاه مردمان نسبت به آفرینش و حضور در جهان هستی است. آرامستان های درون شهری، برخلاف گذشته، مردمان را از دعوت به حضور باز داشته و جایگاه اجتماعی خود را از دست داده اند. بازآفرینش این اماکن، به عنوان یکی از تجلیات فرهنگی، ضرورتی در فرآیند پایداری محسوب می شود. هدف از این پژوهش بازآفرینی کالبدی - اجتماعی این اماکن، براساس رویکرد مشارکت مردمی، در راستای دستیابی به پایداری اجتماعی می باشد. مشارکت مردمی امروزه در بحث پایداری فرهنگی یکی از رویکردهای پیشرو و کاربردی جهت خلق مکان های طراحی شده شهری موفق می باشد. در این راستا، از تکنیک های مشاهده و مصاحبه جهت مشارکت دادن نظر استفاده کنندگان از فضا استفاده شده است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ روش تحقیق، توصیفی - تحلیلی می باشد. آرامستان محلی ده ونک تهران نیز مورد پژوهشی این تحقیق بوده و نتایج بیانگر این موضوع است که تغییرات متقابل مولفه های مکان، مستلزم مطالعات کیفی همزمان و چند لایه در حوزه های اجتماعی، کارکردی و کالبدی می باشد، و مکان هایی در منظر شهری پایدارترند که بر مبنای نیاز و خواست استفاده کنندگان از آن طراحی و باز طراحی شوند.

کلیدواژه ها:

منظر شهری ، آرامستان محلی ، مشارکت مردمی ، پایداری فرهنگی