ضرورت طراحی سازگار به عنوان یک الگوی طراحی در خلق معماری پایدار

جهان همواره با تغییراتی روبرو است و شدت تغییرات در حال افزایش است. مهمترین عوامل آن تغییر در فناوری نوع نیازها، سطح توقعات، جمعیت و توجه به سفارشی سازی و ایجاد رقابت های بازاری است. بناها نیز ملزم به دگرگونی در جهت پاسخ به این تغییرات هستند عدم پاسخگویی به تغییرات سبب کاهش عمر و کارایی بنا و در نتیجه ناپایداری در سه بخش محیطی، اقتصادی و اجتماعی - فرهنگی می گردد. فناوری به تنهای قادر به پاسخ گویی به این تغییرات نبوده و توجه به طراحی به عنوان گام اولیه و اصلی در تعیین ویژگی های بنا امری مهم و ضروری است توجه به طراحی سازگار به عنوان یک الگوی طراحی پایدار می تواند منتج به امکان تسهیل ایجاد تغییرات آتی در بنا با صرف کمترین هزینه، منابع و زمان شود. شناخت طراحی سازگار با هدف ارائه راه کارها و کنکاش در مزایا و موانع و چگونگی ایجاد یک طراحی سازگار مکمل فناوری و بهبود فرایند ساخت در ایجاد بنایی پایدار است به همین دلیل در این مقاله ابتدا مفهوم سازگاری بررسی می شود سپس در ادامه مزایا و دلایل سازگاری بیان خواهند شد و در انتها به انواع و موانع سازگاری اشاره خواهد شد. نتایج نشان می دهند طراحی سازگار قابلیت تسهیل تغییرات در عملکرد ظرفیت و کارایی را دارد و نوعط راحی سازگار بسته نوع کاربری بنا و هدف از ساخت آن دارد و به عنوان یکی از مهمترین راهبرد های معماری پایدار به همراه تعمیر و نگهداری اطمینان از افزایش عمر مفید ساختمان ها را به ارمغان خواهد آورد. همچنین موجب کاهش ساخت و ساز و ضایعات ساختمانی شده و با حفظ نشانه فرهنگی و شهری آثار اجتماعی مفیدی خواهد داشت. جهت رسیدن به یک بنای سازگار توجه به سایت، دسترسی ها، مبلمان، مصالح و نوع طراحی اهمیت بالایی دارند. درطراحی باید به نیازهای و تغییرات احتمالی آینده توجه داشت و ساختمان را مجموعه ای از سیستم های مستقل با امکان دسترسی و تغییرد ر نظر گرفت.

کلیدواژه ها:

معماری ، طراحی معماری ، پایداری ، سازگاری ، انعطاف پذیری