نگرشی بر آموزه های هویت در شهرهای ایرانی

شهر به عنوان واقعیت اجتماعی، مکانی است که انسان آن را برای بقا و زیستن خلق نموده است داشتن شهر زیبا و خلاق نهایت آرزوی دیرینه هر فرد و اجتماع است شهر زیبا انعکاس فرهنگ و هویت شهروندان درطول حیات شهری است امروزه مطالعات زیادی را بسیاری از اندیشگرایان شهری در رابطه با داشتن شهر بی دغدغه و عاری از دلمشغولی انجام داده اند که چندان کارآمد نبوده و این گره خوردگی بصری و آسایش محیطی به بار ننشست. زشتی و نازیبایی برخی از شهرها، احساس سرزندگی شهری را از شهرها دور نموده و باعث گردیده شهروندان به محیط شهری بیرون چندان رغبت و تعادل نشان ندهند. عدم وجود شهرزنده و پویا، بی ثباتی برخی از مسوولان و متولیان شهر ها به بازپیرایی شهر، نبود فضاهای مکث و خاطره های جمعی عدم وجود استفاده از کارشناسان شهری و... روز به روز بر حقارت شهر ها افزوده است امید است متولیان شهرها گام مطلوبی برای استغنای ادبیات چهره آرایی کشور بردارند تا پایانی باشد بر معمای سیمای زمخت و منظر در هم نتیجتا چیزی به نام هویت وجود دارد که شهر را می سازد. هویت قلب تپنده شهرهاست این که چرا بعضی از شهر ها هویت ندارند و بحث هویت بخشی در شهر ها فراموش شده عنوان سوالی است که باید از متولیان شهر ها پرسید این مقاله به روش توصیفی - تحلیلی انجام شده است پر واضح است که کنکاش پیش رو هدفی جز ساماندهی هویت شهری ندارد دغدغه این جستار آموزه های هویت در شهر های ایرانی است. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که جایگاه هویت در ایران کاملا محو شده و در هاله ای از ابهام به سر می برد چرا که ضعف نیروهای متخصص و عدم بکارگیری کارشناسان در زمینه مسایل شهری رو ز به روز سایه سنگینی بر هویت شهر ها ایجاد نموده و هویت بخشی به شهرها به انگاره فراموشی سپرده شده است.

کلیدواژه ها:

فضای شهری ، هویت بخشی ، سیمای شهر ، شهرهای ایرانی ، منظر شهری