بررسی لزوم ارتباط معماری و شهر در قالب فضایی مفصلی و نقش پوسته ساختمان در ایجادآن

شهر امروزی، شهری است آکنده از بناهای آزاد و خود مختار، بی هیچ پیوندی میان بناها و فضاهای پیرامونی ، بدین معنا که در واقعیت های جدید شرایط بینابینی وجود ندارد و بخش های مختلف، کاملا جدا از هم یا به صورت مکمل و رغیب عمل می کنند و نتیجه حاصل از آن چه در مقیاس کلان و چه در مقیاس خرد انبوهی از توده ها و فضاهای ناهماهنگ را پدید آورده و ارتباط آنها را با فضاهای شهری قطع کرده است. تداوم فضایی و بطور خاص تداوم میان برون و درون مفهومی است که بشر از ابتدا به دنبال تجلی آثار آن در شهر سازی و معماری بوده است و در هر دوره تاریخی شاهد ظهور اصولی جدید هستیم که سعی در برقراری این تداوم فضایی به شکل مناسب تر از قبل دارند. هر مجموعه شهری یا معماری از فضاها و اجزای گوناگونی ساخته شده است و در صورتی این فضاها، کلیتی یکپارچه و منسجم را تشکیل می دهند که ارتباط بین آنها و ارتباطشان با پیرامون به درستی تعریف شده و بین حوزه های گوناگون، حوزه های حد فاصل یا فضاهای رابط و بینابینی با خاصیت فضاسازی وجود داشته باشد. ارزیابی رعایت حدفاصل مناسب بین عرصه ها (وجه عملکردی طراحی) به عنوان یک محدودیت و تبدیل آن به یک امکان (خلاقیت در ترکیب کالبدی اجزا) را یکجا می توان در تجزیه و تحلیل مفصل بندی بین اجزا آن طرح دنبال نمود. این بدان معناست که مفصل بندی صحیح، نقش مهمی در سازماندهی کالبدی یک طرح و عملیاتی شدن مباحث حوزه های معماری و شهرسازی دارد. یکی از این مفاصل که اغلب فقط به شکل لبه ای در نظر گرفته می شود و از اهمیت آن در ایجاد تعامل بین دو عنصر مکانی مهم در زندگی انسان چشم پوشی می شود فضای رابط شهر و معماری است که از جمله اهداف این نوشتار بررسی چگونگی رابطه معماری و شهر در قالب فضایی بینابین و اشاره به ویژگی های مفصلی این فضای بینابین و چگونگی ارتباط آن با مخاطب و در نهایت نحوه ایجاد آن از طریق پوسته ساختمان به عنوان عاملی در جهت ایجاد این فضای مفصلی است.

کلیدواژه ها:

ارتباط ، معماری و شهر ، مفصل ، فضای مفصلی ، پوسته ساختمان