حضرت ابراهیم (ع) از دیدگاه مولانا در مثنوی و مقایسه آن با کشف الاسرار میبدی

حضرت ابراهیم (ع) انسان کاملی است که با بت نفس مبارزه کرده و در میدان عمل به مقام خلیل اللهی می رسد. در این مقام عل مالیقین او مبدل به عین الیقین و ایمان استدلالیاش به ایمان حسی تبدیل شد. او کسی بود که برای تکمیل نفس، فرزند را که نفس خود است فنا کرده و با شمشیر توحید پیوندهای بشری را ازه مگسسته و خود را از تعلقات دنیوی رها ساخت. ازآنجاکه از ویژگی های مهم تفکر مولانا و نیز تفاسیر صوفیانه ازجمله تفسیر کش فالاسرار میبدی که مولوی در سخن از آن وام گرفته است توجه به مضامین و روایات قرآنی است که در میان آنها داستان حضرت ابراهیم (ع) به لحاظ جلوه تمثیل موردتوجه زیاد قرارگرفته است؛ ما در این مقاله به بررسی چگونگی انعکاس حضرت ابراهیم (ع)، آن مظهر عارف بت شکن که درراه حق از چیزی نهراسید و سر خویش در منجنیق شهادت گزارده و به مرتبهی شهود مرتبهی حق رسید خواهیم پرداخت.

کلیدواژه ها:

حضرت ابراهیم (ع) ، حضرت اسماعیل (ع) ، مثنوی مولوی ، کش فالاسرار میبدی ، شهود حق