بررسی جایگاه مرمت و تحلیل شیوه های مرمت در معماری سنتی

فرسودگی شهری یکی از مشکلات جدی و از پدیده های غیرقابل اجتناب است که مدیریت شهری در تمام کشورهای جهان با آن روبه روست. آنچه مهم است اینکه فرسودگی شهری و ایجاد بافت های فرسوده مختص به کشور خاص یا شهر مشخصی نمی باشد، بلکه تمامی شهرها و روستاها در جهان با آن درگیر هستند ولی بسته به شرایط، قدمت، نوع مصالح و کیفیت ساخت و ساز شهرها شدت و ضعف دارد. بدیهی است که استانداردهای ساخت و ساز، دوره زمانی تعریف شده برای عمر مفید بناها، کیفیت و مقاومت مصالح، سیاست های حمایتی و تشویقی دولت و برنامه های مدیریت شهری از عناصر تعیین کننده در ایجاد و گسترش بافت های فرسوده و کنترل و نوسازی بناها می باشند. عدم توجه به این بافت ها که همه دارای الگوهای شهری مناسب برای فرهنگ و اقلیم منطقه بوده و اکنون به عنوان یک محیط نامطلوب شهری محسوب می گردند، باعث تشکیل محیط های فرسوده و ملال آور شده است. هرچند که رگ حیاتی در اکثر این مناطق جریان دارد ولی هر روز خانه های بیشتری متروکه و مخروبه می شوند و یا به عملکردهای نامناسب اختصاص می یابند. این مقاله با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی نگاهی دارد بر مفهوم و عملکرد بافت فرسوده و سنتی و همچنین جایگاه فعلی این بافت ها در معماری معاصر ایران و تاکیدی است بر علل و عوامل فرسایش بافت سنتی شهری و ویژگی و ارزش بافت قدیم و پیامدهای ناشی از نحوه برخورد با آن و چگونگی برخورد با این مهم با هدف حفظ و احیای کیفیت عملکردی – اجتماعی و اقتصادی بافتهای سنتی شهری است.

کلیدواژه ها:

مرمت ، شیوه های مرمت ، معماری سنتی ، بافت فرسوده ، بافت سنتی