احیای بناهای تاریخی با رویکرد ساختارزدایی، تقابلی در راستای تداوم

هر اثر تاریخی در آغازف مصنوعی انسانی است که به منظور پاسخ گویی به یک نیاز ساخته شده و بدین سبب در ذات خود ارزش عملکردی داشته و به نحوی انسان را منتفع می کرده است. گذشت زمان شرایط متفاوتی را ایجاد و به صورت مختلف عملکرد اولیه ی آن را دستخوش تغییر می کند. احصای مصنوع انسانی به منزله ی اثر تاریخی مستلزم گذشت زمان است. اثر تاریخی پس از پیدایش درگذر زمان، به منزله ی مصنوعی انسانی به زندگی انسانه ای معاصرش وارد می شود و با آنان در مقام مخاطبان و کاربرانش همزیستی می کند. باید ضمن پرداختن به بحث مرمت و حفاظت، توجه ویژه ای به باززنده سازی اثر و احیای آن داشت. احیای حقیقی به دنبال تداوم حیات بناهای تاریخی در تمام وجوه و ابعاد است؛ اما پرسش این است که ماهیت تداوم حیات در بناهای تاریخی از چه جنسی باید باشد و چه ابزار و لوازمی می طلبد؟ روش تحقیق، مطالعه ی کتابخانه ای با استناد به مطالب مندرج در کتب، مقالات و اسناد معتبر، همچنین مطالعه موردی از تجارب تجدید حیات بناها در کشورهای انگلستان، فرانسه و ایتالیا است. این مطالعه نشان می دهد که در رویکرد نوین حفاظت، جامع نگری در توجه به ارزش ها و همچنین توجه به محیط تاریخی به عنوان یک ثروت اقتصادی و اجتماعی، و نیز یک منبع فرهنگی عظیم به عنوان اصول محوری مطرح اند. و در نهایت با تکیه بر اساس سنت، می توان اصالت اثر را حفظ کرد و ارزش های روز و نیازهای معاصر را به گونه ای در احیای اثر گنجانید (روش ساختارزدایی) که ضامن تداوم حیات آن باشد.

کلیدواژه ها:

احیاء ، سنت ، ساختارزدایی ، مرمت ، حفاظت ، اصالت