استفاده از پلیلایزین به عنوان یک ترکیب ضد میکروب طبیعی

سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 645

متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

ASCONF01_076

تاریخ نمایه سازی: 14 دی 1394

چکیده مقاله:

Ε -poly-lysine یک ترکیب ضد میکروب طبیعی با نام شیمیایی (s)-poly(imino(2-amino-1-oxo-1,6-hexanediyl))می باشد که هوموپلیمری از L-lysine است که به صورت طبیعی با درجات مختلفی از پلیمریزاسیون (35-25) و وزن ملکدویی حدود 5000مشخص شده است. فرم ملکولی پلی لایزین1O60N362H180C میباشد. پلی لایزین اولین بار از بار الکتری Streptomyces Albulus Sp. Lysinopolymerus به عنوان افزودنی غذایی جداسازی شد. پلی لایزین به صورت صنعتی و به طور گسترده به وسیله تخمیر گروهی از Streptomyces Albulus Sp. Lysinopolymerus به عنوان افزودنی غذایی جداسازی می شود. ε -poly-lysine در برابر طیف وسیعی از میکروارگانیسم ها شامل مخمرها، کپک ها، باکتری های گرم مثبت و گرم منفی و باکتریوفاژها خاصیت ضدمیکروبی موثری دارد. این متابوییت میکروبی از گذشته ها در ژاپن به عنوان نگهدارنده ایمن برای تعداد زیادی از غذاها مانند غذاهای اصلی و سنتی مثل برنج و نودل به کار می رفته است. ε -poly-lysine به صورت کاربردی سمی نمی باشد و در آزمایشاتی که روی موش ها انجام گرفته است، نشان داده شده که جهش زا نیست و حتی زمانیکه با غلظت بیش از 20000 ppm در غذای موش ها به کار رفته است تاثیرات منفی قابل توجهی نداشته است. دلایل احتمالی برای عدم سمیت پلی لایزین جذب پایین در مجاری گوارشی و عدم وجود بخش شیمیایی مخاطره آمیز در پلیمر پلیلایزین میباشد. ضمنا پلیلایزین در امعاء و احشاء به صدورت جزئی توسط پروتئینازها تجزیه شده و تولید L-Lysine می کند و با تجزیه میکروبی و شکسته شدن به زیر واحدهای هموپلی مریک با طول متفاوت تبدیل میشود. با توجه به مطالب ذکر شده با عملی نمودن استفاده از این ماده ضدمیکروب در صنعت غذایی می توان علاوه بر برآورده کردن خواست مصرف کنندگان مبنی بر کاهش استفاده از نگهدارنده های شیمیایی و جایگزین کردن آنها با نگهدارنده های طبیعی، عمر نگهداری ماده غذایی را بالا برد و از هدر رفتن و فساد زود هنگام آنها جلوگیری کرد.

نویسندگان

مریم عباس والی

استادیار گروه بهداشت مواد غذایی دانشکده دامپزشکی دانشگاه شهرکرد