بررسی نظریه دوک و مفهوم تاب آوری در یادگیری

تاثیر هوش و ابعاد آن بر یادگیری همواره موردنظر صاحبنظران بوده است نظریه ضمنی هوش طی چند سال اخیر نمود یافته است و اندیشمندان به بررسی ابعاد و عناصر آن در موقعیت های گوناگون پرداخته اند یکی از موقعیت های قابل کاربرد نظریه ضمنی، محیط های یاددهی - یادگیری می باشد. هدف این نوشتار این بود تا با روش توصیفی - تحلیلی به بررسی تاثیر ابعاد نظریه ضمنی هوش بر یادگیری بپردازد . تحلیل ها و بررسی های انجام شده نشان داد که نظریه ضمنی هوش دارای دو بعد مهم تاب آوری و خود - تحولی می باشد تاب آوری به عنوان مفهومی روانشناختی بیانگر آن است که چگونه افراد با موقعیت های غیر منتظره کنار می آیند بنابراین تاب آوری قابلیت و ظرفیت افراد جهت مواجهه با ناسازگاری ها و تنش های حاصل از تغییرات ایجاد شده و به دست آوردن مجدد تعادل است. تاب آوری چهار چوبی را فراهم می آورد برای درک روش های گوناگونی که برخی از افراد در مواجهه با مسائل یادگیری و آموزشی به کار می گیرند که می تواند یادگیری آنها را بهبود بخشیده و آنها را به تلاش اتخاذ راه حل های متناسب و سنجیده تشویق نماید. خود - تحولی نیز به عنوان یکی دیگر از ابعاد نظریه ضمنی هوش دیدگاهی را مطرح می کند که بر اساس آن افراد بایستی ارتباطات خود را با دیگران مفید و با ارزش تلقی کنند و آن را همواره منبعی برای تامین امنیت و برآوردن نیازهای خود بدانند و از آن رضایت خاطر داشته باشند. در این نوشتار بعد اول هوش ضمنی و نقش آن در یادگیری و تدریس مورد بحث قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

نظریه ضمنی هوش ، تاب آوری ، خود - تحولی ، یادگیری